Als Kim Gorter beter is, hoopt ze een voorbeeld te kunnen zijn voor anderen

‘Mama, ik moet je wat vertellen, ik denk dat ik een eetstoornis heb …’

PEIZE - Ze gaat kleine stapjes vooruit, maar ze is er nog niet. Het is een zwaar traject met pieken en dalen. Ze vecht tegen dat stemmetje in haar hoofd, dat stemmetje dat zegt dat ze af moet vallen. Kim Gorter heeft een eetstoornis in de vorm van anorexia. Afleiding zoeken, een doel voor ogen hebben zodat ze daar naar uit kan kijken, dat is voor Kim momenteel de beste remedie. Ze heeft in ieder geval al één doel. Als ze beter is, hoopt ze anderen te kunnen helpen en voor anderen een voorbeeld te kunnen zijn met misschien ooit wel een Kim Gorter Huis.

‘M’n hoofd staat altijd aan en er gaan altijd allerlei gedachten door m’n hoofd’, vertelt Kim. Maar ze denkt dat het vooral is ontstaan toen ze merkte dat ze zich zo onzeker voelde. Ze vond het vervelend dat er zo’n twee jaar geleden van alles aan haar lichaam begon te veranderen en begon met afvallen. Hoewel ze wist dat het niet goed was wat ze deed, gaf het haar toch een goed gevoel. ‘Ik voelde me daardoor beter.’

Toch vroeg Kim op een gegeven moment zelf om hulp. Moeder Anja weet het nog goed, dat moment aan tafel op een zondagochtend. Haar woorden ‘mama, ik moet je wat vertellen, ik denk dat ik een eetstoornis heb …’, vergeet ze nooit weer. ‘Kim was in vergelijking met haar tweelingzus altijd al een matige eter en had bij haar geboorte al ondergewicht. Maar ze lustte net als anderen ook chocola en leerde ook chips eten.’ Anja merkte wel dat ze steeds minder at, maar er rinkelden bij haar nog geen alarmbellen. Toen ze het had gezegd viel voor Anja alles samen. En toen ze de mentor van school en de balletjuf informeerde werden ook hun vermoedens bevestigd.

De eetstoornis van Kim uit zich in een hele sterke wil om niet te eten. Ze heeft nooit gespuugd. Bij haar is het een stem in haar hoofd, die voor haar bepaalt. ‘De stem die we ‘de hork’ noemden of ‘Kim 2.0’, vertelt Anja. Het gaat bij Kim om controle. Op haar onzekerheid heeft ze geen grip, wat ze wel heeft op niet eten.

Kim, ze was 13 toen ze aan de bel trok. Door de huisarts werd ze doorgestuurd naar de kinderarts, waar ze gelukkig al na 2 weken aan de beurt was. Daar viel ze flauw, waarmee de ernst van de situatie meteen duidelijk werd. Kim werd twee weken opgenomen. Ze had een goede klik met de kinderarts, maar ook met de psycholoog. Eenmaal thuis moest ze het weer zelf doen en kwam ze op de wachtlijst voor een behandeling bij Accare. Een zware tijd volgde. Wachten op behandeling, weer een opname in het ziekenhuis en een sonde. ‘Het was zo moeilijk en ik heb me vaak afgevraagd waarom niemand mij hielp. Ik kreeg het gevoel dat ik niet ziek genoeg was en bedacht, als ik nog meer ga afvallen, krijg ik hulp.’

Als er eindelijk plek is, duurt het helaas lang voordat de hulpverlening aansluit bij wat Kim nodig heeft. ‘Veel was gericht op leren eten, terwijl ik juist gesprekken nodig had,’ vertelt Kim. ‘We misten maatwerk en voelden ons met de rug tegen de muur staan’, aldus Anja.

Bij de 3^e ziekenhuisopname zien we een Kim die via spuitjes voeding terughaalt. Naast haar ligt een meisje, nog dunner dan Kim. ‘Daarom moest ik in beweging en ik zorgde dan ook voor veel stappen in het ziekenhuis.’

Hoewel ze nu een behandelaar heeft gevonden die haar wel begrijpt zijn Anja en Kim ook elders op zoek gegaan naar hulp. Hulp in de vorm van een therapeut en een diëtiste, hulp die geld kost. Maar heeft Kim ook in Iris de Wit een maatje gevonden. Een lotgenote die nu haar eigen stichting ‘Let’s break the shame’ heeft opgericht. ‘Ik kan haar appen als ik het moeilijk heb en zij zegt precies wat ik dan kan doen.’ Die klik heeft ze ook met de diëtiste, die op elk moment bereid is te kijken naar een oplossing. Anja vindt het jammer dat ze het allemaal zelf heeft moeten uitzoeken. Wat had ze graag gehad dat iemand haar bijvoorbeeld ook eerder had gewezen op het Leontienhuis (voormalig wielrenster Leontien van Moorsel had zelf ooit anorexia). ‘Wat een prachtig initiatief. Het bezoek en de ontmoeting met Leontien heeft Kim erg geholpen.’

Inmiddels is Kim 14 en is ze druk bezig met het zoeken van veel afleidingsmomenten. Ze kreeg een bucketboek dat ze kan invullen met dingen die ze graag wil ondernemen. Zo ging ze al een dagje naar het strand, naar een musical en genoot ze gewoon van een ijsje. Ze kijkt nu vooral uit naar de vakantie naar Griekenland die eind dit jaar op de planning staat. Het is voor Kim belangrijk om doelen voor ogen te hebben. ‘En een kinderarts die niet kijkt naar de weegschaal maar geïnteresseerd is in Kim en vraagt of ze nog iets leuks heeft gedaan. Dit doet haar zo goed’, zegt Anja.

Kim, ze oogt nog onzeker, maar tegelijkertijd zo krachtig. Ze praat vrijuit over haar ziekte en schaamt zich er beslist niet voor. Ze wil liever dat mensen vragen of het goed gaat met haar dan dat ze vragen naar haar gewicht. Hoe moeilijk ook, ze weet dat ze berg omhoog moet om te kunnen genieten van het uitzicht op de top. ‘Ik wil gelukkig zijn met wie ik ben.’ En terwijl ze geniet van haar hondje Beauty op schoot, mijmeren moeder en dochter samen over een Kim Gorter Huis. De plek waar Kim ooit anderen hoopt te kunnen helpen.