Column Maria Wijnands
Deel 16 – vrijdag 3 april/zaterdag 4 april/zondag 5
Met de vrijdag breekt alweer de laatste dag van de week aan en dus kan ik mijn kleine dametjes ’s ochtends blij maken: morgen is papa ook gewoon weer thuis. Elke ochtend is het een vaste vraag: is pappie er nog? Waarna de telefoon erbij moet en pappie even gebeld moet worden. Vanochtend is het nog eenmaal ‘nee, hij is er niet’, maar nu gevolgd door: ‘maar morgen wel’. De kleine dametjes beginnen de dag tevree. Rachel wil pappie nog wel even bellen om het ook nog even van hem te horen, Georgia heeft wat anders in haar kop. Zij moet dringend achter de computer aan het werk. Ik zet haar achter een leeg word-bestand en ze tikt er driftig op los. Het resultaat is een A4 vol onbegrijpelijke lettercombinaties, maar volgens haar is het een brief voor Marthe van K3. Ze heeft er een half uur fanatiek aan gewerkt en ik heb slechts zes keer de computer kunnen redden van allerlei vreemde instructies. Ondertussen zien we hoe in het weiland achter ons huis de ooievaar een spelletje speelt met een paard. We zien het paard achter de ooievaar aan lopen en dat ziet er ronduit komisch uit. Oudste dochterlief legt het tafereel vast op papier en bedenkt hoezeer ze haar vriendjes en vriendinnetjes uit de buurt mist. Ook buurmeisje Jantiena, die altijd met veel gejuich wordt ontvangen, hebben we alweer weken niet gezien.
Thuisschool is vanochtend knutselschool. Dank alle juffen voor de inspiratie die in mijn mailbox binnen kwam, want wij maken daar dankbaar gebruik van. De kleine dames verven grote papieren eieren om aan een slinger te hangen. Het idee is dat we deze in de brievenbus van school gooien, want de kleuterjuffen willen met de slingers de dranghekken voor het bejaardenhuis opvrolijken. Mijn kinderen beslissen anders; deze eieren vinden ze zo mooi dat ze die écht niet gaan afstaan. Oudste dochterlief werkt aan een heus kippenhok met kippen. Fantastisch idee beste ‘echte juf’, alleen met dank aan dit plan moet ik eerst de tuin in om mijn siergras te snoeien en zo het benodigde stro te regelen. We charteren een lege doos, het stro gaat erin en oudste dochterlief knutselt kippen. Aan het eind van de ochtend is het één ravage: de kat denkt dat hij kindeke Jezus in een kerststal is en ligt in het met stro gevulde kippenhok. Ik besluit dat dit knutselwerkje vast prachtig buiten staat, op het bankje bij de voordeur. ‘Leuk voor papa als hij thuiskomt’, verkoop ik dit plan aan mijn dochter.
Oma verlost mij van de knutselcapriolen en wisselt me af, zodat ik ook even op kantoor kan werken. Opnieuw wacht een afspraak met onze accountant; er is veel wat om cijfertjes draait deze weken. Alle steunmaatregelen klinken prachtig, maar helaas is er voor ons niet veel te halen. Ons personeel thuis zetten, willen we niet aan beginnen. Juist nu moeten lezers geïnformeerd worden en zitten ze op onze kranten te wachten. We draaien juist op volle kracht, alleen levert het nu heel wat minder op. We maken deze week onze Paaskranten, normaal goed voor een vrijdagavond overwerken en extra dikke kranten, maar nu ziet de werkelijkheid er helaas anders uit. Laten we het maar positief bekijken: we zitten in elk geval wel met zijn allen ’s avonds achter het warm eten.
Het weekend spenderen wij vooral buiten. Ik hoor op de radio hoe ontspannend het leven is zonder de ‘fear of missing out’ en dat vind ik ergens wel erg treurig. Vaste lezers van mijn blog zullen wel hebben opgemerkt dat wij geen waanzinnig groot sociaal leven hebben. Ons motto is: hier achter onze voordeur moet het goed zijn en dat staat voorop. Wat er bij komt, is mooi. Maar ons gezin is het allerbelangrijkste. We hebben een keus gemaakt een bedrijf over te nemen en weten dat dat offers vraagt. Het betekent dat veel van onze tijd, maar ook onze energie hierin moet gaan. We hebben geen zekerheid, maar wel veel vrijheid in wat we doen en kunnen heel veel samen doen. Ik denk niet dat het weekend er heel anders uit had gezien als we niet thuis móesten blijven. We doen zeker wel leuke dingen met de kinderen en gaan ook regelmatig in het weekend naar familie of vrienden, maar bovenal zijn we graag samen thuis. De zon schijnt, de temperatuur is goed en de tuin is prettig toeven. Blijf bij huis: dat is dit weekend echt geen probleem.
Alle stress en spanning van de afgelopen weken moet er soms even uit. En onze manier is dan om even lekker aan te pakken in en om het huis. Niks is fijner om je af te reageren dan gewoon te doen. Klusjes als de badkamer schrobben en de ramen lappen wachten al even op mijn inzet en terwijl ik poets, komt er rust in mijn hoofd. Buiten legt manlief een dode boom om, hij zaagt takken weg en maait het gras. We zijn fysiek gesloopt ’s avonds, maar het lucht wel op.
Het weekend is ook hét moment om even bij te kletsen met mijn beste vriendin. Beide laveren we doordeweeks tussen thuisschool, werk en zien we met lede ogen hoe we aan het huishouden nooit toe komen. Hoe is daar? Druk. En bij jullie: druk. Het is absoluut druk om de kinderen wat nuttig bezig te houden en ondertussen ook je eigen werk weg te krijgen. Ruimte voor lanterfanten of niksen is er niet, want elk vrij momentje moet goed benut worden. Ja, we hebben het leuk met de kinderen, maar er is meer. Bij ons is het soms wat zoeken wat ik het beste met de kinderen kan doen; bij haar wordt er weer teveel aangereikt vanuit school. Hoe ze al dat werk weg moet krijgen, is haar een raadsel. En de juf belt ook nog elke week om daarnaar te informeren. Oprecht verbaasd is deze als de vraag of ze wel geniet, beantwoordt wordt door beste vriendin dat het vooral heel lastig is om haar werk ook weg te krijgen. ‘We moeten toch ook zorgen dat het bedrijf overeind blijft en we blijven bestaan?’ vindt zij en dat is precies de worsteling waar ook hier tegenaan gekeken wordt.
In dit weekend in elk geval maar eventjes niet. De zon schijnt zo uitbundig dat het geen straf is de zinnen buiten te verzetten. De kleine dames fietsen, skeeleren, bouwen zandkastelen en springen uren op de trampoline. Juichend gaan eindelijk de bodywarmers uit en ja hoor, zondag ook zelfs de truien. Eindelijk blote armen-weer, gelukkiger kun je ze bij ons thuis niet maken. We slapen als een blok en zijn weer helemaal klaar voor een nieuwe week. Bizar maar waar: week vier alweer in dit isolement.
