NIEUW-RODEN – Een telefoontje naar de redactie van zijn vrouw Dineke is de aanleiding van het bezoek aan de markante inwoner van Nieuw-Roden. Haar echtgenoot Cor Sanneman heeft boekjes met zelfgeschreven gezegden en wijsheden laten drukken en via Facebook verkocht. De opbrengst, 750 euro, heeft hij geschonken aan de kinderafdeling van het Wilhelminaziekenhuis in Assen. Cor schrijft altijd, zegt ze. Hij is van plan een boek uit te brengen over zijn roerige leven. U snapt: tijd voor een bak koffie met deze bijzondere Nei-Roner.
Schrijven is niet het enige wat Cor Sanneman bezighoudt. Hij blijkt ook een begenadigd amateurfotograaf. Ooit kreeg hij de derde prijs bij een landelijke fotowedstrijd die werd uitgeschreven door de bibliotheek. De winnende foto ‘sneeuwstorm in ruste’, geschoten in zijn eigen woonplaats, prijkt net als heel veel andere foto’s aan de wand in de woonkamer. ‘Henk Hendriks (wijlen oud-verslaggever van deze Krant en destijds verantwoordelijk voor de rubriek Kleintje Cultuur, red.) vond ze ook zo mooi. Net schilderijen, vond hij. Hij zei toen: ik ben hier op bezoek bij een bijzonder man.’ Dat zag Hendriks goed. Cor is bijzonder. Al op jonge leeftijd ontdekte hij dat hij paranormale gaven had. Cor groeide op met zijn ouders, oudere broer Aldert en tweelingbroer Lambèrt op in Warffum. Zijn dominante vader, slager van beroep, zou voor de rest van zijn leven grote invloed hebben.
Binnen een mum van tijd vliegen de anekdotes over tafel. In een schrift heeft hij de eerste hoofdstukken van de biografie die hij uit wil brengen opgetekend. De titel weet hij al: De uitverkorene. Hij gaat terug in de tijd toen hij als jong ventje in Warffum woonde. Hij voelde zich sterk aangetrokken tot de begraafplaats in het dorp. Hij zocht Joodse graven en ging erop liggen. ‘Ik voelde dat ik contact had met de overledenen. Ik heb zoveel meegemaakt. Ik was twaalf toen ik met mijn oudste broer op weg was naar huis. Fiets maar snel door, zei mijn broer, het begint te rommelen. Niet veel later werd ik door de bliksem getroffen. Mijn kleren en schoenen waren opengescheurd, alles was zwart geblakerd. Mijn broer heeft mij onder de fiets vandaan getrokken. Ik had het overleefd’.
In het schrift staan verhalen over zijn jeugd, taferelen die hij zich nog haarscherp herinnert. Toen hij samen met zijn jeugdvriend Jan en nog vier andere jongens naar de huishoudschool ging bijvoorbeeld. Cor voelde dat Jan meer van hem wilde. ‘Mijn vader was heel conservatief. Hij vond dat alle bommoeders, homo’s, lesbiennes en alternatievelingen dood moesten. Wij zaten trillend aan de tafel maar hadden ook respect voor hem. Ik heb tegen Jan gezegd: dit wordt niks tussen ons.’ Grappig zijn de verhalen ook. Toen pa Sanneman eens verkondigde dat Cor een voorbeeld was voor velen, een nette jongen die nooit kattenkwaad uithaalde, maakte Cor er werk van. Nog dezelfde middag plukte hij uit de tuin van de dominee zoveel tulpen als zijn armen konden dragen. En die keer dat zijn vader met een man van de belastingdienst aan de tafel zat toen Cor ’s middags thuiskwam. Hij hoorde het verhaal aan. Nooit mocht er iets uit de winkel gehaald worden door de kinderen, nog geen plakje worst, zei de slager tegen de inspecteur. Cor bedacht zich niet en haalde een bakje vleessalade uit de slagerij. Hij liep naar zijn vader en vroeg of hij het morgen op zijn brood mocht hebben. Zijn vader sommeerde het bakje onmiddellijk terug te brengen en dat er niets voor huishoudelijk gebruik uit de winkel gepakt mocht worden. ‘Toen zei ik: pap, maar gisteren mocht het ook, waarom nu niet. Mijn vader kreeg een hoofd als een biet.’
In contact met de sterren
Cor Sanneman lijdt aan manische depressiviteit. Is geestelijk niet altijd even stabiel, zegt zijn vrouw. Meestal gaat het ’s middags beter. Als kind lag hij regelmatig in het ziekenhuis. Later, op volwassen leeftijd, werd hij opgenomen op een psychiatrische afdeling in het Wilhelminaziekenhuis in Assen. Een duidelijke diagnose is er nooit gesteld. Cor weet dat hij bijzonder is, paranormale gaven heeft. Ook weet hij dat er meer is tussen hemel en aarde. Hij staat in contact met de sterren, zegt hij zelf. Wat hij voorspelt, komt meestal uit, weet ook Dineke. Die keer toen hij niet naar de wedstrijd van zijn club vv Nieuw-Roden wilde. Ze moesten tegen een Friese club. Dat wordt ellende, wist Cor. De rest ging wel. Er leek niks aan de hand. Tot vijf minuten voor het einde. Een slagveld werd het. ‘Gisteren nog, trof ik een vrouw bij jeu de boules. Ik had haar nog nooit eerder gezien. Ik zei: heb jij vroeger een café gehad? Dat bleek inderdaad zo te zijn.’ Cor zou graag eens in gesprek gaan met universitair geschoolde mensen over zijn geestelijke toestand. ‘Met mensen die er verstand van hebben. Ik wil eindelijk weleens weten wat ik heb.’
Nog uren kunnen we doorpraten. Zoveel herinneringen, zoveel verhalen. Over de muziek die hij zo graag maakt met zijn broer Lambèrt bijvoorbeeld. Cor zingt, Lambèrt op accordeon. Hij schreef ‘The circle of life’ van Elton John al eens in het Gronings. Muziek geneest de geest, vindt Cor. Terug naar het boek. Dat boek komt er. En als het een beetje meezit, volgend jaar al.
