Wie behoefte heeft aan een grote dosis positieve energie moet zeker eens meelopen met de Avondvierdaagse. Gisteren liepen we dag drie en we mogen wel zeggen traditiegetrouw ging de route dwars door het dorp waarbij we ook nog eens dwars door een aantal gebouwen gingen. Ook traditie hierbij is het ijsje aangeboden door de Albert Heijn, welke ik toch maar oversloeg. Stiekem hoop ik deze week met al die wandelmeters een kilo’tje te verliezen, dus zo’n dikke ijsco past niet in de planning. Het vergrootte in elk geval wel het feestgevoel welke wonderlijk genoeg elke dag weer aanwezig is zodra we die sporthal binnen stappen. Marco Schuitmaker’s Engelenbewaarder knalde dit keer de wandelaars weg en dat zette meteen de toon. Of je nou wil of niet, wie kan even meegalmen met dit nummer weerstaan?
Onze start verliep even moeizaam, want ergens in de vele rondjes koppen tellen, misten we de oudere dames. Het bleek het thema van deze avond. Met je ouders lopen is nou eenmaal niet zo cool als je groter wordt, dus groot gelijk hebben de dames. Mijn dochter had ik trouw haar smartwatch omgehangen, dus echt zorgen maak ik mij niet. Als de nood echt aan de man is, kan ik haar bellen of zelfs met één druk op de knop de locatie uitlezen. Echt ontsnappen kan ze niet.
Maar goed, iets later dan anders liepen we toch weer compleet richting tennisbaan om langs de Hullenweg koers te zetten naar het centrum. We gingen door de kerk, door het Scheepstra Kabinet en liepen lekker door de winkelstraten. Hartstikke gezellig dit na twee dagen door het -overigens prachtige – Mensingebos. Zo’n derde dag voel je je een doorgewinterde deelnemer en loop je er een stuk ontspannener bij. Wat ook meehelpt is dat de kids er lekker in zitten. De jongste dames – allemaal nog groep drie’ers – hebben nog niet één keer geklaagd. Elke keer als ik vraag hoe het met voeten of beentjes staat, antwoorden ze positief. Ik zie ze lachen en genieten en veel meer heb je als moeder nou eenmaal niet nodig.
Extra leuk voor ons was het optreden van Zing Zangles op de Albertsbaan. Eigenaresse Kristel Schoonbeek is de pianojuf van één van de jongste dames én oudste dochterlief zingt mee in haar kinderkoor, dus zij glunderden erover om hun juf hier te ontdekken. De ‘druk van de stoet’ was wat minder dwingend deze avond en we namen zelfs een momentje om hier even lekker te blijven kijken. Tot op dit punt verliep de avond als uit het boekje. Toen we de wandeltocht weer hervatten bleek het vriendje die was aangehaakt toch niet met toestemming bij zijn oma vandaan en biechtte hij op dat hij haar misschien toch wel kwijt was geraakt. En zij hem dus. Terwijl ik druk was met zijn moeder te contacten dat hij veilig en wel met ons mee liep, raakten we onze oudste dochters ook weer kwijt. Terwijl wij Vasalis inliepen, meldden ze zich keurig via de telefoon dat ze wat achterop waren. Daar vonden we ook de kwijtgeraakte oma weer. Zij meende dat haar kleinzoon juist verder vooruit was gelopen en ze had als een malle gelopen om hem weer te vinden tot ze besloot bij Vasalis maar op een stoeltje te wachten tot hij weer voorbijkwam.
De route slingerde door de woonwijken richting de Hullen waar we net als in Vasalis met gejuich en gezwaai onthaald werden. Wat een feestje om zo aangemoedigd te worden. De jongste dames wisten niet goed wat ze met zoveel enthousiasme aan moesten en werden haast verlegen van de zwaaiende ‘oudjes’. Terugzwaaien zat er niet echt in, bij deze een dikke sorry aan het enthousiaste publiek. Want wat was het weer leuk. Eenmaal De Hullen weer uit konden we de finish ruiken, maar het is natuurlijk wel helemaal ‘des Avondvierdaagses’ dat je dan toch niet rechtstreeks hierheen geleid wordt, maar nog een kleine omweg mag maken. Dus het al ingezette ‘we zijn er bijna’ kon weer gestopt worden, tot we dan via het bos alsnog de Borglaan opdraaiden en alsnog konden zingen.
Met dank aan alle gezelligheid was dit voor ons direct de langste etappe tot nu toe. We konden er nog wat wachttijd bij aan plakken, gezien de oudste dames nog niet weer aangehaakt waren. Ergens van achteruit de stoet kregen we nog een foto van een andere moeder die een hele groep van de dames spotte en ze snel samen vereeuwigde. Aan de locatie te zien, konden we nog wel even wachten. Niet per se een straf overigens, concludeerden wij. Loop je niet mee, maar wil je ook even van de Avondvierdaagse-sfeer proeven? Neem een stoeltje mee naar de sporthal, want je kunt je hier prima vermaken. Je ziet van alles voorbijkomen van meisjes die al radslagen makend de etappe afronden tot ouders volledig gehuld in sportoutfit alsof ze de marathon hebben afgerond. Genieten geblazen. Een prima conclusie van etappe drie. Op naar die laatste avond én die medaille natuurlijk. Het belooft opnieuw een feestje te worden. Met muziek en brandweer. De weergoden zijn ons ook nog eens goed gezind. Eén tip: dat water van die brandweer is echt serieus koud. En we hebben het niet over wat spettertje maar een serieuze lading. Ben je even gewaarschuwd.
