Terwijl de Ongenode Gast zich begeeft in luilekkerland, gaat De Krant de komende vakantieweken op Dorpentoer. We bezoeken Peizermade, Huis ter Heide, Een, Nietap en Peest. Wat maakt het bijzonder om in deze dorpen te wonen. We spreken dorpsbewoners en zoemen in op dat wat er speelt. Deze week schuiven we aan bij Harm en Roelie Soegies uit Peest.
‘Als je niet remt, ben je zo door Peest heen. Een stipje op de kaart.’ Harm kan het mooi zeggen. Gezeten met Roelie aan de keukentafel vliegen anekdotes, herinneringen en verhalen over en weer. ‘Wij zijn Peestermuggen,’ vertelt hij. ‘Ik vind het een erewoord. Je kunt meppen wat je wil, maar je krijgt ons er niet zomaar onder. Wat op de mug van toepassing is, kun je ook op een Peester betrekken. De Peestermug is een dapper dier.’
Toch verandert ook Peest. De meeste Peesters wonen niet meer in Peest. ‘Ons koppeltje wordt kleiner. Nieuwe inwoners zijn meer op zichzelf. Dat zij zo, de maatschappij is anders dan vroeger. Vroeger had je in Peest allemaal kleine boertjes met een gemengd bedrijf en kende je iedereen van haver tot gort. Het vroegere café werd later een restaurant. Dat vonden we toen best wel jammer. Er verdween zo een bezoekje aan de kroeg, een plek waar we elkaar ontmoetten. Ook dit restaurant is nu gesloten. De eigenaren hebben eind juli het dorp uitgenodigd voor een afscheid. Er komt geen nieuw restaurant. En weet je waar ik tijdens die avond achter kwam? Ik ben met mijn 77 jaar de oudste oorspronkelijke inwoner van Peest.’
Peest ligt nabij Norg en telt zo’n 150 inwoners. Het is een esdorp. In de oorlogsjaren kende Peest een roerige tijd. Een vliegveld lag even buiten het dorp. Een gegraven sloot in een hakenkruis vorm kreeg de naam Hitlerring mee. Vlakbij ligt de enige oorlogsbunker van Noordenveld. Tegenwoordig vooral een tehuis voor vleermuizen. Tot het jaar 2000 werden daar nog altijd duizenden stuks munitie geruimd. Peest hoort tot de oudere dorpen van Drenthe. Al in 1300 werd het genoemd in de registers. Bekend is Peest ook van het grensgeschil met Zeijen. De Lebbestaok is tot op de dag van vandaag nog steeds zichtbaar in het landschap en markeert de grens tussen beide dorpen. ‘Peest ligt in een soort van tang,’ zegt Harm. ‘Het Oostervoorste Diepje en het Groote Diep zijn de grenzen van Norg en Peest. Zandgrond met aan de randen het nattere veen.’
De boerderij waar beiden wonen, is al lang familiebezit. ‘Het kwam op ons pad en dan neem je die stap, zo gaat dat in het leven. Wij hebben toen ons intrek genomen in de boerderij.’ Anno A H 1681 staat boven op de gevel van de originele buitendeur. En hoewel het hele huis van binnen is vertimmerd, weten beiden nog precies uit te tekenen hoe het er eerder uitzag. De oude buitendeur is niet meer te gebruiken, er zit nu aan de binnenkant een keuken. ‘Ik zie moeder nog zo de aardappels afgieten in dat kleine keukentje wat we toen hadden,’ zegt Roelie.
Op het terras van de woonboerderij kijken we uit over het land richting de dorpsvijver. Gegraven na een brand in ongeveer 1900 in een tegenovergelegen boerderij. Er was toen niet voldoende water, zodat de boerderij niet geblust kon worden. Dat werd later tegengegaan door de aanleg van deze vijver. Het is een soort van plantsoen geworden. Verschillende bomen omzoomden het parkje, dat ook een laantje kent dat naar achteren gaat. Gelukkig kent het dorp ook een dorpshuis. Toepasselijk genoemd ‘De Mug’. De ijsbaan ligt ernaast. Roelie vertelt dat hier de sjoelclub, de seniorensoos, de vergaderingen van het dorp en de kaartclub nog samenkomen. ‘Het is mooi dat dit er is. Ontmoeting en contacten blijven belangrijk.’
Het echtpaar kent een onderwijs verleden. In Norg en Westervelde werd lang lesgegeven. Maar ook in de stad aan de Van Houtenschool en in Eenrum kregen kinderen les. ‘Ook Eenrum vonden we geweldig. We hebben er drie jaar gewoond. Doordat je zo lang actief bent in dit wereldje ken je ontzettend veel mensen. Kinderen van oud-leerlingen en de ouders daarvan, je kent ze allemaal.’
Het is mooi in Peest, gezellig ook vinden beiden. Op de weg door het dorp wordt soms te hard gereden, maar gelukkig meestal niet. Boven ons vliegt een Boeing vanaf vliegveld Eelde. ‘Ik heb daar geen problemen mee,’ zegt Harm. Wij vliegen ook regelmatig naar onze dochter die in Canada woont. Dit is wat het is in het leven, we genieten ervan en houden van ons mooie dorpje. Wij zeggen altijd, langskomen mag, aankomen is beter.’
