FC Groningen moet weer gaan bloeien, maar mag geen klaproos zijn

Afbeelding
actueel

Doelman Jan de Boer verwoordde het onlangs treffend in een podcast: “Nee, Kasanwirjo en Ngonge waren geen vervelende jongens of storende factoren in de groep. Ngonge was een aparte vogel, maar zorgde voor voetbalhumor en beiden konden vreselijk goed voetballen. FC Groningen heeft bovendien niet de luxe om voetballers die een beetje buiten de lijntjes kleuren weg te sturen.” Aldus de naar VVV vertrekkende doelman.


Het is eigenlijk de perfecte samenvatting van alles wat er is misgegaan dit jaar. Het begon natuurlijk al eerder, maar met de komst van Wormuth kwam alles in een stroomversnelling. Danny Buijs wist met zijn krachtige karakter een hoop van de problemen te camoufleren. De voetballers waren niet het probleem, maar de mensen die de voorwaarden dienen te scheppen om ze te láten voetballen. ‘Expected Goals’ werden belangrijker dan de menselijke maat. Computers en statistieken heilig verklaard. Een kopje koffie met de spits die niet scoort verdween. De ‘harde schijf’ cultuur in plaats van voetballen vanuit het hart.
Even terug naar voorbije zomer. We weten het allemaal nog. De hiërarchie moest op de schop. Kasanwirjo, Suslov en Ngonge waren de bepalende spelers en de leiders van de groep. Veel te jong volgens Fledderus en Wormuth was het daar volmondig mee eens. Bovendien kwamen de karakters van deze mannen niet overeen met die van de technisch directeur en de trainer. Fledderus had wel een antwoord: Pelupessy. De twee kennen elkaar. Hij moest de gedroomde nieuwe leider van FC Groningen gaan worden. Het verlengstuk van de technische leiding.


Hoe anders liep het. Pelupessy kreeg nooit de autoriteit van een aanvoerder en Ngonge, Kasanwirjo en Suslov bleven de ongekroonde leiders. Daarbij viel de aanvoerder vooral op door tikjes breed en terug en ging in het veld bepaald niet voorop in de strijd. Het maakte de middenvelder onzeker en hij liep daarop regelmatig naar het kantoor van Fledderus om zich te beklagen dat hij nog altijd niet die status heeft die hem toekomt. Dus werd er naar buiten, vooral achter de schermen gecommuniceerd dat Ngonge, Suslov en Kasanwirjo storende elementen in de ploeg waren. Ngone en Kasanwirjo werden naar de uitgang begeleid. Suslov bleef alleen over.


FC Groningen bungelde tijdens de winterstop onder aan de ranglijst, maar dacht zich de luxe te kunnen permitteren haar beste spelers van de hand te doen. De creatievelingen. Die niet te vangen zijn in een computerprogramma. Wat er voor terugkwam was tranen trekkend of werd als zodanig mee omgegaan. Het resultaat is bekend. Het voor onmogelijk gehouden gebeurde en het bolwerk FC Groningen viel.
Er is echter hoop. Dat heeft Danny Buijs bewezen. Hij kon in zijn eentje veel verbloemen en managen. Beschermde zijn team zo veel als kon tegen invloeden van hogerhand. Kon met de omstreden spelers prima opschieten. Zo gaf de oud-trainer Ngonge tijdens een moeilijke periode zijn door Ferdi Delis geschreven autobiografie inclusief een persoonlijke noot. Echter, een trainer hoort vanuit beleid te functioneren en niet te functioneren ondanks het beleid. Daar gaat uiteindelijk iedere trainer aan kapot.


De samenstelling van directie en staf versterkte elkaar in de neerwaartse spiraal. Het werd de wet van Murphy. Fledderus was niet de juiste man op de juiste plaats. De samenwerking met Wormuth bleek een ramp. Gudde grossierde in keuzes die desastreus uitpakten en de Raad van Commissarissen deed een winterslaap die nog niet ten einde is. Paul Matthijs, Jan van Dijk, Martin Drent of Joop Gall. Al was maar één van deze Groningse grootheden bij het elftal gehaald. Geen van deze mannen had ooit toegestaan wat er is gebeurd. Zij hadden de wet van Murpy doorbroken. Dan was er een heel ander gesprek met Pelupessy gevoerd. Dan had Ngonge hier zijn doelpunten gemaakt in plaats van in Verona en Kasanwirjo heeft in zijn dikke teen meer kwaliteiten dan Bech en Chaluš in beide voeten.



FC Groningen heeft iemand nodig die ziet wat belangrijk is. Met mensen om kan gaan. Die snapt dat buiten de lijntjes kleuren FC Groningen heeft groot gemaakt en daar creatief en menselijk mee omgaat. Eén man kan het verschil maken. Er komen twee; Lukkien en Veldmate zijn onderweg. Dus er is hoop. Althans, voor de korte termijn. Voor duurzaam geluk is meer nodig. Het is als een bomen planten in slechte grond. De boom groeit een tijdje maar is gedoemd te sterven. Algemeen directeur Wouter Gudde als ook de Raad van Commissarissen zitten er nog. De grote vraag is dan ook, is de grond in de Euroborg rijk genoeg?
Want één ding staat als een paal boven water, FC Groningen moet weer gaan bloeien, maar mag geen klaproos zijn!         

UIT DE KRANT

Lees ook