Politiek Noordenveld week 6 “17
Gemeente Noordenveld
RODEN – Geert Willems is de luis in de pels van politiek Noordenveld. Hij bezoekt vrijwel elke politieke bijeenkomst en vormt zich vervolgens een eigen mening.
Gezondheid is een gegeven... Ziekte kan je overkomen. Nu heb ik over gezond zijn niks te klagen... Ik ben het vrijwel altijd... mijn hele lange leven. Ziektes die me overkwamen waren wat hartritmestoornissen 30 jaar geleden, ziekte van Lyme 10 jaar geleden. Dan heb je ‘t wel gehad... Ik weet ook wel. Ik ben een geluksvogel. Ook mijn ziekteverzekeraar.. die profiteerde mee. Tot vorige week. Het begon met moe voelen... een algeheel gevoel van onbehagen. Geen zorg... even onderuit en daarna doorgaan met adem halen... Tot begin vorige week. Dinsdag ontdekte ik een ontsteking aan mijn linker onderbeen. Gloeiend rode vlek op de scheen... voelde gezwollen en warm aan. Wat het was... Geen idee. Tot ik bij vriend Vincent Muskee mijn been op zijn bureau legde.. Hij zag het onmiddellijk. Of hij herkende het. Bacteriële infectie... ook wel wondroos. Plotseling was ie er enige tijd geleden er een tijdje tussenuit. Hij was met dezelfde symptomen naar de dokter gegaan, na het stoten van de wreef... Binnen de kortste keren lag hij aan het infuus in het UMCG. En genas. Ik vreesde dus, dat mij het zelfde te wachten stond. s’ Middags sprak ik af met mijn dokter. Janny wou mee. Daar was ik blij om. Alleraardigste dame. Die dokter... Dat wist ik nog van de laatste keren, dat ik haar in de praktijk trof. Ze was er echter niet. Haar vervanger bleek een mannelijk assistent van het no-nonsense type. Dat ik mijn zieke been gelijk op zijn bureau legde, vond ie niks. Wel zag hij, wat ik vreesde. Het klopte. Wondroos. Alleen repte hij niet over de route UMCG-infuus-klaar... Hij zag iets in een “verlengde” antibiotica kuur. Zwaar soort. Ik voelde me wat afgescheept. Wat had die Muskee, wat ik niet had. Waarom ik geen infuus en hij wel. Waren het de kosten...? Is het mijn leeftijd? Vincent is bijna de helft jonger... en veelbelovender. Bovendien. Onze vriend Sjors van der Heide heeft een paar uur zijn dokters moeten overtuigen, van zijn geestelijke en lichamelijke capaciteiten om voor celtransplantatie in aanmerking te komen. Leeftijd. Sjors is nog 4 dagen ouder dan ik. Dat ie alles wist van de materie gaf de doorslag... Ook Sjors leeft genezen verder! Ik meldde mijn twijfels. De assistent luisterde meewarig naar mijn bedenkingen, wuifde ze weg en meldde dat het innemen via de maag ook zijn effectiviteit had bewezen... Na ja. Ik bracht daarna met benen omhoog, voornamelijk in bed door. Na twee dagen moest er verbetering zijn. Anders terugkomen. Been meenemen? Vroeg ik ironisch. Ja schroef het maar weer aan, zei die ad rem. Zo zat ik op die tijd weer met Janny bij de dokter. Nu die aardige. Dat scheelde. Ze gaf je het gevoel, door glimlach en blik, dat ze je al jaren kende. Mijn rode zwelling was uitgebreid. Paars/rood. Zweet gutste over mijn gezicht van al die onderhuidse bacteriële gevechten. Ik meldde het dispuut met haar assistent. Ze viel hem niet af. Ik had u hetzelfde voorgeschreven, zei ze. Kijk, dat blauwe in uw zwelling. Dat is herstel. Het gaat de goede kant op... lachte ze in de richting van mijn bezweette ongelovige gezicht... Hiernaast staat een modern BSE-metertje. Ik hoef u alleen maar een druppeltje bloed uit uw vinger te prikken en de machine leest de bezinkselwaarde af. Dat gebeurde. Mijn Janny, die er weer bij was legde uit dat de score 70 hoog was. Normaal was het 1-10... Vanaf nu moet het beter gaan. Na het weekend zie ik U weer. Anders nemen we toch andere maatregelen. Aldus mijn sympathieke dokter. Welnu. Omringd door niet-knellende zorg. Van Janny. Mij strikt houdend aan de aanwijzingen van mijn dokter... Met liefde en overgave... Ik ben hersteld! Weliswaar is mijn been nog wat blauw. De koorts is weg. Het welbevinden overheerst. Een vooroordeel is overwonnen. Ook in de gezondheidszorg is nog plaats voor bejaarde hardwerkende patiënten. Geen leeftijdsgerichte profilering, zoals dat tegenwoordig zo mooi heet. Nee hoor. Hoewel ik nog tot vrijdag aan die ampullen vast zit. Met dank aan mijn dokter, haar assistent en niet te vergeten mijn Janny...
Gezondheid is een gegeven... Ziekte kan je overkomen. Nu heb ik over gezond zijn niks te klagen... Ik ben het vrijwel altijd... mijn hele lange leven. Ziektes die me overkwamen waren wat hartritmestoornissen 30 jaar geleden, ziekte van Lyme 10 jaar geleden. Dan heb je ‘t wel gehad... Ik weet ook wel. Ik ben een geluksvogel. Ook mijn ziekteverzekeraar.. die profiteerde mee. Tot vorige week. Het begon met moe voelen... een algeheel gevoel van onbehagen. Geen zorg... even onderuit en daarna doorgaan met adem halen... Tot begin vorige week. Dinsdag ontdekte ik een ontsteking aan mijn linker onderbeen. Gloeiend rode vlek op de scheen... voelde gezwollen en warm aan. Wat het was... Geen idee. Tot ik bij vriend Vincent Muskee mijn been op zijn bureau legde.. Hij zag het onmiddellijk. Of hij herkende het. Bacteriële infectie... ook wel wondroos. Plotseling was ie er enige tijd geleden er een tijdje tussenuit. Hij was met dezelfde symptomen naar de dokter gegaan, na het stoten van de wreef... Binnen de kortste keren lag hij aan het infuus in het UMCG. En genas. Ik vreesde dus, dat mij het zelfde te wachten stond. s’ Middags sprak ik af met mijn dokter. Janny wou mee. Daar was ik blij om. Alleraardigste dame. Die dokter... Dat wist ik nog van de laatste keren, dat ik haar in de praktijk trof. Ze was er echter niet. Haar vervanger bleek een mannelijk assistent van het no-nonsense type. Dat ik mijn zieke been gelijk op zijn bureau legde, vond ie niks. Wel zag hij, wat ik vreesde. Het klopte. Wondroos. Alleen repte hij niet over de route UMCG-infuus-klaar... Hij zag iets in een “verlengde” antibiotica kuur. Zwaar soort. Ik voelde me wat afgescheept. Wat had die Muskee, wat ik niet had. Waarom ik geen infuus en hij wel. Waren het de kosten...? Is het mijn leeftijd? Vincent is bijna de helft jonger... en veelbelovender. Bovendien. Onze vriend Sjors van der Heide heeft een paar uur zijn dokters moeten overtuigen, van zijn geestelijke en lichamelijke capaciteiten om voor celtransplantatie in aanmerking te komen. Leeftijd. Sjors is nog 4 dagen ouder dan ik. Dat ie alles wist van de materie gaf de doorslag... Ook Sjors leeft genezen verder! Ik meldde mijn twijfels. De assistent luisterde meewarig naar mijn bedenkingen, wuifde ze weg en meldde dat het innemen via de maag ook zijn effectiviteit had bewezen... Na ja. Ik bracht daarna met benen omhoog, voornamelijk in bed door. Na twee dagen moest er verbetering zijn. Anders terugkomen. Been meenemen? Vroeg ik ironisch. Ja schroef het maar weer aan, zei die ad rem. Zo zat ik op die tijd weer met Janny bij de dokter. Nu die aardige. Dat scheelde. Ze gaf je het gevoel, door glimlach en blik, dat ze je al jaren kende. Mijn rode zwelling was uitgebreid. Paars/rood. Zweet gutste over mijn gezicht van al die onderhuidse bacteriële gevechten. Ik meldde het dispuut met haar assistent. Ze viel hem niet af. Ik had u hetzelfde voorgeschreven, zei ze. Kijk, dat blauwe in uw zwelling. Dat is herstel. Het gaat de goede kant op... lachte ze in de richting van mijn bezweette ongelovige gezicht... Hiernaast staat een modern BSE-metertje. Ik hoef u alleen maar een druppeltje bloed uit uw vinger te prikken en de machine leest de bezinkselwaarde af. Dat gebeurde. Mijn Janny, die er weer bij was legde uit dat de score 70 hoog was. Normaal was het 1-10... Vanaf nu moet het beter gaan. Na het weekend zie ik U weer. Anders nemen we toch andere maatregelen. Aldus mijn sympathieke dokter. Welnu. Omringd door niet-knellende zorg. Van Janny. Mij strikt houdend aan de aanwijzingen van mijn dokter... Met liefde en overgave... Ik ben hersteld! Weliswaar is mijn been nog wat blauw. De koorts is weg. Het welbevinden overheerst. Een vooroordeel is overwonnen. Ook in de gezondheidszorg is nog plaats voor bejaarde hardwerkende patiënten. Geen leeftijdsgerichte profilering, zoals dat tegenwoordig zo mooi heet. Nee hoor. Hoewel ik nog tot vrijdag aan die ampullen vast zit. Met dank aan mijn dokter, haar assistent en niet te vergeten mijn Janny...
