‘Je moest altijd de snelste zijn, ook deze wedstrijd heb je helaas gewonnen’

|||
||| Foto: |||
actueel

RODEN - Sporten stond voor Henk Hans Vermeulen altijd op de eerste plaats. Als kind al was hij een fanatiek tafeltennisser later fietste hij de ‘jonkies’ er maar al te graag uit. Henk Hans kon slecht tegen z’n verlies en het moest altijd beter en sneller. De zoektocht naar een nieuw pr hield nooit op. Hij grapte wel eens dat Miranda op plek twee stond en tijdens een familieweekend legde hij voor de gein z’n fiets eens naast hem in bed.



Samen met z’n twee broers groeit Henk Hans op in Burgum waar hij naast het tafeltennissen ook fanatiek is met zeilen en surfen. Als hij klaar is met de HAVO besluit hij te gaan studeren in Groningen. Als Henk Hans in de bus stapt, wordt hij gespot door Miranda die er al vanaf de 1e halte inzit. Van haar ouders had ze al gehoord dat haar mede-dorpsbewoner ook naar de hts zou gaan. “Ik dacht, die hou ik in de gaten, daar kan ik gezellig samen mee reizen en optrekken.” Samen met nog een jongen ontstaat er een goede vriendschap en als het reizen hen wat opbreekt, besluiten ze met z’n drietjes een huisje te zoeken in de stad. Miranda merkt niets van de avances van Henk Hans. Ook al krijgt ze zo nu en dan eens een bosje rozen. Tot het moment dat de gezamenlijke vriend een avondje weg is, de vonk overslaat. Ze besluiten het eerst niet te vertellen. “Nauwelijks op kamers en dan al verkering.” Miranda had niet kunnen bedenken dat ze een relatie kreeg met de jongen waar ze als kind mee op mintrampolinespringen had gezeten.


Ze hebben een fijne studententijd en nadat ze de hts hebben afgerond gaan de beide specialisten in informatica aan de slag bij KPN. Miranda wordt er uiteindelijk enige tijd gedetacheerd, terwijl Henk Hans er meteen een vaste baan krijgt. De ICT-tak wordt later overgenomen door ATOS en de gedreven Henk Hans blijft het bedrijf altijd trouw. Henk Hans is een echte people manager, heeft oog voor de individuele behoefte en drijfveren van de medewerkers. Hij is dan ook erg geliefd bij z’n mensen. Geliefd is hij ook bij Eric waar hij door hun gezamenlijke interesse voor sport mee in contact komt. Er moet getraind worden voor de jaarlijkse KPN-run en zo rennen beide mannen in de middagpauze hun rondje. Het aantal kilometers wordt steeds meer en al snel is duidelijk dat alleen de middagpauze zich daar niet meer voor leent.


Omdat Henk Hans en Miranda ‘hun kinderen’ niet in de stad willen laten opgroeien besluiten ze elders een huis te zoeken. Zo belanden ze in 1995 in Roden waar ze een paar jaar later worden verblijd met dochter Jara en niet veel later zoon Youk. Henk Hans is een papa die heerlijk gek kan doen. Hij kliert, kietelt en maakt vaak grapjes. En, hoe kan het ook anders met een man die niet stil kan zitten, hij onderneemt veel met de kinderen. Hij geniet van z’n papadag en trekt er graag met Jara en Youk op uit, naar de speeltuin of gewoon een stukje fietsen.


“Fietsen”, zucht Miranda, “ik herinner mij nog een fietsvakantie”. Reed Henk Hans zo de berg op, stond Miranda onderaan de berg te huilen. Heel liefdevol stelde hij dan de volgende dag een kortere afstand voor. Bleek de eerstvolgende camping alsnog 100 kilometer verderop te liggen. Zo fietsten ze in hun studententijd samen vanaf Zeeland naar Frankrijk, waar z’n moeder was, en weer terug. Lachend zegt Miranda: “Nee, samen fietsen was niet zo aan ons besteed. Hij fietste altijd een half wiel voor mij.”


Samen fietsen met z’n vriend Eric en wat andere collega’s, dát is zijn ding. Een weekje fietsen in de bergen in september wordt een traditie. De vakanties worden erop aangepast, want er moet getraind worden om in september als beste uit de bus te komen. Ook hardlopen wordt meer en meer een serieuze aangelegenheid. Hij komt bij de run van Roden zelfs nog eens op het podium in zijn leeftijdsklasse. Sam, de zoon van Eric en hun ‘bonuszoon’, en Björn nemen de mannen eens mee in hun training en moeten constateren dat de ‘oudjes’ het nog erg goed doen. Deze jongens besmetten Henk Hans ook met het triathlonvirus. Beginnend met een achtste, vervolgens een kwart en zelfs meerdere halve. Hij doet mee aan ‘iron mans’ en ‘challenges’ op Mallorca en in Zwitserland. “We komen daardoor op de meest prachtige plekken”, zegt Miranda. Ze vindt het allemaal prima, want na een vroege training op de ochtend is er genoeg tijd om met elkaar nog leuke dingen te ondernemen.


Een hele triathlon op z’n 50ste, dat staat op z’n wensenlijstje en dan wel met een goed resultaat. Maar corona gooit roet in het eten.


Het is maandag 12 april als Henk Hans na z’n werk nog even flink z’n benen lostrapt. Een dag als vele anderen. Voor het slapengaan drinkt hij nog z’n favoriete sapje ice tea peach en doet hij zich nog tegoed aan wat borrelnootjes. Dan, in de hele vroege ochtend van 13 april, wordt Miranda wakker van heftig gesnurk. Na een aantal porren besluit ze het licht aan te doen. Wat ze dan ziet is niet te bevatten, ze ziet een man die vecht voor z’n leven. Miranda, Jara en Youk, ze doen er alles aan om zijn leven te redden. Henk Hans, de man die nooit opgeeft, nog maar net 51 jaar, moet het leven loslaten.


Een doffe dreun en in de dagen erna loopt het huis vol met familie en vrienden. Het is deze steun die zo ontzettend goed doet. Ook de vrienden van Jara en Youk zijn er veel te vinden. Ze waren gek met de vader van hun vrienden. Ze voelden zich thuis bij hem, de man die altijd in was voor een grapje en heerlijk kon stoken en uitdagen.


Er moet veel geregeld worden, waarbij duidelijk wordt dat z’n sportieve leven in het gehele afscheid naar voren mag komen. Zo worden in alle bloemstukken fietsattributen verwerkt of wordt er aan een wiel een bloemstuk bevestigd.


Op zondag 18 april nemen ze afscheid van Henk Hans. Uitgezwaaid door de buurt rijden ze langs het werk van Miranda en maken ze een rondje bij z’n werk waar op de auto een bloemenzee ontstaat. Bij het crematorium worden ze opgewacht door de vrienden van Jara en Youk. Hand in hand lopen zij samen voor de auto en op strava zal deze laatste rit van Henk Hans prijken. De afscheidswoorden van z’n broer, z’n vrienden en z’n kinderen zijn indrukwekkend en worden afgewisseld met muziek, zijn muziek. Op de beat van ‘Flight 643’ van Tiësto is het lastig om rustig te blijven zitten. Napraten doen ze, hoe kan het ook anders, onder het genot van zijn drankje ice tea en z’n favoriete koekjes. En als herinnering krijgt iedereen een zelf vervaardigd zakje m&m’s mee.


Miranda sleepte altijd grote hoeveelheden snoepjes, koekjes en pakken ice tea voor hem aan. Dát mist ze niet. “Maar wat mis ik zijn aanwezigheid, met elkaar over de kinderen praten, samen plannen maken, niet meer samen op pad met onze caravan, geen waslijn vol met sportkleding, het alleen zijn. Niet meer trots op hem zijn en supporteren bij zijn triathlons, mijn maatje.”


Jara is zo trots op haar vader, op zijn doorzettingsvermogen want stoppen stond niet in zijn woordenboek. Ook al vond ze dat hij ook wel eens wat rustiger aan mocht doen. Ze mist de diepgaande gesprekken met haar vader maar ook de gezonde discussies die ze konden hebben. “Wat mis ik z’n verzoekjes om kudo’s op strava.” En dat ze nooit meer samen met hun vader op z’n snowboard met hoge snelheid de berg af kunnen racen ….


Youk mist vooral z’n gekkigheid en z’n flauwe grapjes. Met respect kijkt hij naar z’n vader. Hij had graag iets meer van zijn fanatisme willen hebben, want sporttalent dat had hij zeker. Henk Hans ging mee naar al z’n voetbal- en tenniswedstrijden en hij hoopte altijd dat Youk wat in de sport zou bereiken. Het zat erin, maar hij was liever ‘lui’. Maar Youk heeft een doel. “Eerst een nieuwe kruisband, maar daarna ga ik voor de hele triathlon, de triathlon die er voor papa niet meer inzit.”


Henk Hans was van plan om een keer met zijn andere fietscollega’s een rondje Lauwersmeer te doen. Lekker elkaar opjutten. Eric en Richard hebben dit idee opgepakt, de collega’s bij elkaar verzameld en zijn favoriete rondje Lauwersmeer opgezocht. Samen met 11 collega’s hebben ze deze memorial tocht gefietst op een mooie dag in het laatste weekend van september. Halverwege werd er samen met Miranda, Jara en Youk genoten van een stuk appeltaart en onder het genot van soep en broodjes werd er bij terugkomst in Roden nagepraat over de tocht en Henk Hans. “Zo blijft hij toch bij ons.”


‘Je moest altijd de snelste zijn, ook deze wedstrijd heb je helaas gewonnen, het stond geschreven op de rouwkaart. Voor altijd in herinnering, de gedreven sportman, Henk Hans Vermeulen.


|||
|||
|||

UIT DE KRANT