Juf Angela houdt rekening met het feit dat ze haar leerlingen niet meer fysiek ziet

Afbeelding
actueel

Het Van Panhuys vindt in de Violier een nieuw thuis


LEEK – Deze week spreken we met Angela Stiekema, de juf van groep 8 van het Van Panhuys. Waar we afgelopen week hebben stilgestaan bij het inrichten van het onderwijs na de herstart van de scholen en het aankleden van het nieuwe gebouw, besteden we deze week aandacht aan iemand die daar nog weinig van heeft meegekregen. De goedlachse Stiekema zit namelijk sinds de uitbraak van het coronavirus thuis. Ze valt in de risicogroep en geeft nu les via het digibord, maar dat is volgens de ervaren onderwijzeres erg dubbel: “Het liefst ga ik vliegend naar school, want ik mis mijn kinderen gigantisch.”


Lachend gebaart ze door het raam dat de plek op haar oprit een prima parkeerplaats is. De deur is al open en Stiekema geeft aan voorzichtig te zijn in deze tijd. Niet zonder reden. Achtenhalf jaar geleden gaat het mis. Ze wordt duizelig in de badkamer tijdens een toiletbezoek en valt vervolgens op de badrand.  Gelukkig is ze nog in staat om haar man te roepen. Ze kermt het uit van de pijn. Het bijzondere is echter dat ze de pijn aanwijst aan haar linkerzijde, terwijl ze met haar rechterzijde op de badrand is gevallen. Onderzoek in het ziekenhuis wijst uit dat ze maar liefst drie longembolieën heeft. Sindsdien is de fervent wielrenster terug bij af en ze moet zelfs opnieuw leren ademen. Een voorval dat in de coronatijd zware gevolgen heeft voor ‘knuffelaar’ Stiekema: “Ik ben blij dat ik hier nog zit hoor, laat dat buiten kijf staan. Het gemis blijft, want ik sluit mijn leerlingen toch echt in mijn hart.”


“Anders waren we nu op kamp geweest in Ameland. Doodzonde, dat we nu met het prachtige weer daar niet kunnen zijn en met name heel vervelend voor de leerlingen”, vertelt ze. Sinds 2001 staat ze al voor de klas bij het Van Panhuys. “Ik ben een echte workaholic. Stilzitten staat niet in mijn woordenboek”, vertelt Stiekema die vervolgens aangeeft alweer geregeld op de racefiets te zitten. “Dat is heerlijk. Vroeger heb ik op hoog niveau gewielrend, dus mijn basisconditie is altijd goed geweest. Ik probeer drie keer per week te sporten, dus ik vind het verschrikkelijk dat de sportscholen gesloten zijn.” Ze geeft aan streng voor zichzelf te zijn. “Tineke, de directrice van het Van Panhuys, moet geregeld aangeven dat ik echt rust moet nemen”, vertelt ze.


Stiekema is heel blij met het feit dat haar leerlingen in ieder geval weer naar school kunnen. Via het digibord geeft ze les en daarbij is een invalleerkracht aanwezig om de boel in goede banen te leiden. De techniek staat dus voor niets op het Van Panhuys: “Ja, het is fantastisch dat het zo mogelijk wordt om toch te communiceren met mijn klas. Daarnaast ben ik heel blij met mijn collega’s die nu met mij voor de klas staan. Die samenwerking verloopt vlekkeloos en daarvoor ben ik ze heel dankbaar.”


Een bijzonder moment voor groep 8 is natuurlijk de eindmusical. Dé afsluiting van acht basisschooljaren. De thuiszittende leerkracht stelt dan ook alles in het werk om daar op afstand een succes van te maken en wil graag de regie van de musical in eigen hand houden. “Het moet en zal een mooi slot worden. Ik schrijf de scènes altijd opnieuw om er een eigen twist aan te geven. Dit jaar hebben we zelfs een gastrol die wordt ingevuld door Walt Klink!” De redder in nood is in dit geval het Microsoftprogramma ‘Teams’, laat Stiekema weten: “We hebben iedere dat van 11:00 tot 12:00 uur het musical uurtje, waarin we dus voor de musical oefenen. Ik vind het moeilijk om er niet bij te kunnen zijn, maar gelukkig werken mijn collega’s Gijs en Laura ontzettend fantastisch mee.” Stiekema denkt stiekem aan het organiseren van een mooie afscheidsavond voor de kinderen, maar dat kan alleen als de coronamaatregelen het toelaten, dus daarover valt nu niets zinnigs te zeggen volgens de juf.


Het heftigste moment in de coronaperiode is begin maart: “Ik had een virus, voelde me dizzy en niet fit. Volgens de huisarts had ik een virus op mijn evenwichtsorgaan en mijn slijmvlies. Dit gebeurde op een dinsdag en voor de woensdag was geen opvang geregeld. Sindsdien zaten de kinderen dus van het ene op het andere moment thuis. Het was een hele rare samenloop van omstandigheden.” Dat er vervolgens geen opvang voor groep 8 is op het moment dat de scholen weer gedeeltelijk open gaan en de leerlingen dus thuis onderwijs krijgen, terwijl de rest van de leerlingen het nieuwe gebouw inwijden. Dat verkeerd bij de ouders en dus ontploft de telefoon van Stiekema. “Dat heb ik heel heftig ervaren. Ik kon er zelf immers niets aan doen. Ik moest thuisblijven in verband met het feit dat ik die longembolieën heb gehad en kon dus niets voor hen betekenen. In tussentijd heb ik natuurlijk zoveel mogelijk proberen te organiseren voor mijn leerlingen en gelukkig werd dat gewaardeerd. Ik begreep hun frustratie, maar ik kreeg het allemaal op mijn bord. Uiteindelijk begrepen ze mijn situatie gelukkig ook.”


De lach in het begin van het interview heeft plaatsgemaakt voor waterige ogen als we over het naderende eind van het schooljaar uitweiden. De tranen biggelen over de wangen van de juf: “Ik ben een positief iemand, maar ik houd er rekening mee dat ik ze niet meer ga zien en dat doet heel erg pijn.” Snikkend geeft ze aan dat ze het heel moeilijk vindt om haar leerlingen niet vast te kunnen houden. Diep in haar hart is ze dan ook bang dat het na de zomervakantie nog niet mogelijk zal zijn: “Dat zou ik echt verschrikkelijk vinden.”

UIT DE KRANT

Lees ook