Ik ben vast niet de enige die voor de vakantie aan graag wat slanker in haar vel wil zitten. De winter is vaak meedogenloos voor mijn gewicht en de vakantie die wij in februari hadden gepland, had alle in januari verloren kilo’s weer even snel terug getoverd. In maart en april bleek de lust om me in te zetten ver te zoeken en zo kwam het dat in mei ik toch echt de knop om moest zetten. Alleen volgde na een goede start op maandag met geen cappuccino, een extra lang rondje met de hond en ’s avonds sporten, onvermijdelijk die dinsdag waarop die cappuccino wel nodig bleek en de spierpijn te groot voor weer een rondje met de hond. Woensdags leek het dan al verloren, donderdag nam de waan van de week het over en dan volgde het weekend waarin ik mezelf ook wel wat lekkers gunde. Mei ging voorbij zonder enige beweging op de weegschaal. Ook niet omhoog, troostte ik mezelf. In juni móest en zou het tij keren. Ik ging aan de yoghurt twee keer per dag, sloeg het lekkers in het weekend over en probeerde niet alleen die maandagavond, maar drie avonden in de week te sporten. Maar zal je altijd zien: die kilo’s bleven maar plakken. Toen manlief besloot te starten met het tellen van calorieën zag ik daar dan ook helemaal niks in. Immers: ik leed tot en met en bij mij ging er al niet eens een grammetje af. Maar natuurlijk startte meneer voortvarend. Zonder yoghurt, zonder sporten en zonder die extra lange rondjes met de hond, vlogen de kilo’s eraf. En het tellen van die calorieën stelde hem ook nog eens in staat wél dat door mij felbegeerde bakje chips te nemen. De weegschaal bleef in mijn geval hardnekkig en toonde dan geen grammetje erbij, maar ook zeker geen grammetje eraf. U begrijpt: wij werden fanatiek. We pochten over en weer hoe we avondeten zonder mayonaise nuttigden en hoe lang we zonder tussendoortje konden. In het geval van manlief mondde dit alles uit in een monsterverlies van maar liefst acht kilo. In mijn geval wist ik vorige week eindelijk een eerste kilo richting mijn streefgewicht te zetten. Aangezien ik er het liefst zes kwijt wilde, kunnen we alvast concluderen dat het niet gelukt is. Andere jaren troostte ik me met de gedachte dat manlief net als mij net even die paar kilo teveel had en we prima naast elkaar konden liggen; dit jaar moet ik het doen met een man die zelfs voorbij zijn streven is gegaan. En ja, dat ziet er goed uit. Maar dat vertel ik hem dus niet. Eerst maar eens die laatste vijf eraf. Zo tegen november zal dat wel gelukt zijn en dan moeten we maar met een last-minute naar de zon. Voor de winter zich weer meedogenloos meldt en de chocoladeletters en pepernoten ongetwijfeld tot een toename in gewicht gaan leiden.
