‘Ik hoop dat meer mensen zich zo’n pauze gunnen’
RODEN – Ze zijn net anderhalve week thuis. Thuis na ruim 4 maanden weggeweest. Op 15 maart sprongen Linda en Floris uit Roden samen met hun jongens Oliver (4) en Raoul (2) op de bakfiets voor een tocht naar het Italiaanse Rome. Een monstertocht. Ruim 3000 kilometer legden ze fietsend af om hun doel te bereiken. Man man man, wat maakten ze wat mee. Vele hoogtepunten beleefden ze. Hilarische en onvergetelijke momenten. En dat dal kwam er ook. Toen ze drie keer achter elkaar een berg op moesten met een helling tussen de 18 en 21 procent was zo’n punt. Linda brak. Teveel voor haar toch best stevige hockeybenen.
Een roadtrip van 14 dagen door Schotland was de aanleiding voor de reis naar Rome. In 2018 trokken Linda en Floris met een retro Volkswagenbusje door de ruige natuur van Schotland. Een onvergetelijke ervaring. Ze waren vastbesloten om samen een gezin te stichten en samen met hun toekomstige kroost nog eens een mooie reis te maken.
Linda (36) en Floris (38) woonden tot 2020 op een bovenkamer in Utrecht. Beide kinderen werden er geboren. Een prima plekje op zich. Toen corona kwam genoten ze van de rust en de stilte, het samen zijn met hun gezin. ‘Wat doen we nog in de Randstad’, vroegen ze zich hardop af. ‘Hipster spelen in de stad doen we allang niet meer. We wilden terug naar de natuur. Het idee ontstond om in het Noorden ons leven op te bouwen.’ Dat werd, na grondig onderzoek in samenwerking met een makelaar, Roden. Jonge gezinnen, veel scholen, de stad dichtbij en vooral veel natuur trok hen aan. De wens om een reis te maken wakkerde na het zien van tv-programma Rondom de Noordzee weer aan. Toen Linda en Floris na twee lockdowns en Corona-toestanden twee jaar geleden met de auto naar Italië reden om familie en vrienden te bezoeken bedachten ze onder het genot van een Italiaans wijntje: hoe leuk zou het zijn om de zon tegemoet te fietsen? FromRodentoRoma werd geboren. ‘Een sabbatical van een half jaar was het plan. Als we iets wilden, moesten we in maart op de fiets stappen. Oliver is vier en moet in september naar school. Zo’n kans krijg je maar één keer. Gelukkig kregen we, omdat we het ver van tevoren aangaven, alle medewerking van onze werkgevers.’
Het sneeuwde op 15 maart, de dag van vertrek. Het was guur en koud. Via Insta en LinkedIn deelde Linda hun plannen. En ze deed een oproep om ergens te mogen overnachten. Talloze reacties volgden. Op een enkeling na allemaal onbekende mensen. Linda: ‘De maatschappij is best individualistisch ingesteld. De Coronaperiode heeft dat wel verergerd. Het is veel ieder voor zich. Maar als je gaat reizen, wil iedereen je helpen kwamen we achter. Niet in materialistische zin, maar mensen zijn benieuwd naar je verhaal. Dat heeft ons vertrouwen in de mensheid wel hersteld.’ Na veel logeeradresjes bij onbekenden werd het gezin eenmaal over de Duitse grens op zichzelf teruggeworpen. ‘Dat voelde heel fijn’, zegt Floris. ‘Het waren intense weken. We hebben zoveel lieve mensen ontmoet. Maar socializen kost energie. Oliver is heel sensitief en snel overprikkeld. Voor hem was het goed dat we weer met z’n viertjes waren.’
Per etappe ongeveer 50 kilometer afleggen was het plan. Dat was het maximaal haalbare met de kleine snuiters, wisten Linda en Floris die grotendeels de Reitsma Route volgden. 50 kilometer met een grote pauze op de helft. ’s Avonds, in de tent, werd de eindstop van de volgende dag bepaald. ‘We zochten op onze telefoon op wat de overnachtingsmogelijkheden waren. De ene keer werd het een hostel, de andere keer een hotelletje of een camping, wat er maar in de buurt was. In Duitsland hebben we maar een paar keer de tent op gezet. Op één hand te tellen. Zoveel regen hebben we gehad.’ Het gezin op bakfietsen trok heel wat bekijks. De jongens bleken echte hartendiefjes. ‘Een keer werden we uitgezwaaid door het halve hotel.’ Uitdagingen waren er volop: glibberige modderpaadjes (niet de meest ideale ondergrond voor zwaarbeladen bakfietsen van een kilootje of 250), een hangbrug en de maximale hoogtevrees van Linda, klapbanden, versleten remblokken, een heuvelachtig gebied waarvan de heuvels toch echt bergen bleken te zijn en bakfietsen die over de alpen geloosd (lees: getransporteerd door iemand met een bus) moesten worden.
Ontlading
‘Die hangbrug was vreselijk spannend’, vertelt Linda. ‘Daaronder, op meters diepte liep een rivier. Je mocht er niet overheen fietsen, maar lopen naast de bakfiets was geen optie. Daar was de brug veel te smal voor. We moesten. De plankjes onder ons ratelden. Doodeng. Na 100 meter waren we aan de overkant. Van de ontlading barstte ik in huilen uit. Oliver vroeg me wat er aan de hand was. Ik zei dat mama het spannend vond en dat ik eigenlijk huilde omdat ik blij was dat het gelukt was. ‘Mama, dat doe ik ook altijd. Dan maak ik rare geluidjes’ zei hij. Goud. De kinderen zijn zo gegroeid tijdens de reis. Ze zijn zelfstandiger geworden, hebben leren omgaan met tegenslagen en ze hebben het vertrouwen gekregen dat het altijd goed komt. Raoul sprak de eerste anderhalf jaar van zijn leven door vele oorontstekingen nauwelijks. Nu kletst hij zoveel, doet z’n grote broer graag na en is verwonderd over van alles en nog wat. Oliver is helemaal in de ban van kerkklokken en kerken. Raoul gaat daarin mee. We hebben heel wat kerken gezien, haha. Bijna werd het een vast ritueel: kerk bezoeken, op zoek naar de kerkklok en een kaarsje aanteken.’
Ook de steile bergen vielen Linda zwaar. ‘Soms moesten we tussen de 18 en 21 procent klimmen. Halverwege de berg was de accu leeg. Moesten we ergens in een klein winkeltje dat ding weer opladen. Ik heb 3 keer gehad dat ik de berg niet opkwam. Toen moesten we wachten tot Floris ons kwam halen om te helpen duwen. Want dat was de afspraak: als je nog kracht hebt, fiets je door. En ook al heb ik best stevige hockeybenen, het lukte niet meer. Toen heb ik wel even gedacht: ik kap ermee.’
Aanzoek
Als we vragen naar het hoogtepunt van de reis, lacht Floris. ‘Ik denk dat dat wel mijn aanzoek was. Voor de Sint Pieter op het Vaticaan heb ik Linda ten huwelijk gevraagd.’ Dat was nogal een gedoe. De familie was ondertussen in het mooie vestingstadje Lucca aangekomen, de stad waar Linda gewoond heeft. Floris: ‘ik moest nog wel een trouwring kopen. Dus zei ik tegen Linda: ik ga even alleen Lucca in. Ze keek verbaasd en vroeg waarom. We deden immers alles samen. Ineens zag ik posters met Moederdag, dat was mijn geluk. Dus zei ik dat ik een Moederdag-cadeautje voor haar wilde kopen. Linda zou in die tijd wel even met de kids over de stadsmuur fietsen. Het moest heel snel gaan. Ik kwam bij een juwelier en vertelde over mijn plan. Iedereen was euforisch, ze wilden alles weten terwijl ik heel snel wilde. Linda kwam steeds dichterbij zag ik op haar locatie die ze deelde. Uit een la met 200 ringen koos ik er één. Van alles kreeg ik erbij: een armbandje, kettinkje, crèmepjes. Alles werd zorgvuldig ingepakt in mooie doosjes. Maar wat moest ik ermee? Dat kon ik nooit meenemen. Buiten scheurde ik al die doosjes eraf en propte ze in een prullenbak. Ze zullen daar wel gedacht hebben: wat een ondankbaar kreng. De stress werd steeds groter. Ik moest ook nog iets voor Moederdag vinden.’
De stress van Floris hield aan tot op het laatste moment bij de Sint Pieterskerk. ‘Linda ging over het inpakken van de fietsen. Ze kent letterlijk ieder gaatje, ritsje en zakje. Iedere keer moest ik de ring ergens anders verstoppen. Dat ging steeds net goed. In het accessoiretasje van mij Go Pro keek ze niet.’ Vanaf Lucca volgden Linda en Floris de Pelgrimsroute. De laatste stempel moest gefikst worden in de Sint Pieterskerk, de plek waar Floris zijn geliefde van plan was ten huwelijk te vragen. De rij voor de Sint Pieterskerk was langer dan die voor de attracties in de Efteling. ‘Eenmaal in de kerk begon Raoul vreselijk te huilen. Hij was moe van alles en er helemaal klaar mee. Linda was ik kwijtgeraakt. Het was complete chaos. Toen we eindelijk buiten waren zei ik: nog één foto van ons vieren voor de Sint Pieterskerk. Linda vroeg een toerist om een foto te maken. Ondertussen had ik een andere toerist ingelicht over wat ik van plan was en of hij met mijn telefoon een filmpje wilde maken. Die man reageerde helemaal enthousiast. Dat drukte ik snel de kop in. Linda keek me vragend aan. Wat ik wel niet aan het doen was. Zij had toch een toerist geregeld voor de foto? Ik wilde het aanzoek in het Italiaans doen (Linda spreekt de taal vloeiend, red.) maar toen ik op één knie ging was ik door alle hectiek de tekst helemaal kwijt.’ Linda: ‘ik was totaal overdonderd. Euforisch. Dit had ik zó niet aan zien komen. Het filmpje is hilarisch. Oliver was met een autootje heen en weer aan het racen terwijl ik Raoul op mijn arm probeerde rustig te houden.’
Een van Linda’s mooiste momenten was de aankomst in de Italiaanse hoofdstad. ‘Na weken rustige fietspaden moesten we ineens Rome doorkruisen. Op een groot kruispunt kwamen alle wegen met wel zes rijbanen samen. Alles stond stil voor de stoplichten. Toen wij aankwamen sprong het licht ineens op groen terwijl de rest van het verkeer nog niet in beweging was. We zoefden zo met onze bakfietsen het kruispunt over. Een kippenvelmoment.’
Na Rome stond nog een tripje Sardinië in de planning. Van zuid naar noord fietsen en vervolgens per boot naar Frankrijk om familie van Floris te bezoeken. Dat bleek iets teveel van het goede, zegt Linda. Sardinië is prachtig, maar niet geschikt voor bakfietsen. Veel te heuvelachtig. Niet te doen. Een fiets was inmiddels kapot gegaan.’ Eenmaal in Frankrijk zeiden we tegen elkaar: willen onze fietsen nog, willen we zelf nog en willen onze kinderen nog? Als één van de drie nee is, gaan we naar huis. Dat deden we. Oliver miste zijn speelgoed. Na wat rondbellen voor het transport van onze fietsen – één man wilde er 1400 euro voor hebben, nou ja in geen 1400 jaar vriend- belde ik met Smilda in Leek met de vraag of ze misschien in de buurt van Aix-en-Provence waren voor een rit. Dat bleek heel toevallig het geval. Wat een fantastisch bedrijf is dat. Die fietsen waren eerder thuis dan wij.’
Zelfinzicht
Behalve een geweldig avontuur gaf de fietsreis naar Rome ook zelfinzicht. Floris: ‘De mooiste les is voor mij, wanneer je ooit in een situatie komt waarvan je de oplossing niet weet, het niet erg is. Dat je rustig kunt gaan slapen. Want die oplossing is er. Ik denk dat dat mij de rest van mijn leven gaat helpen. Ik was best wel een controlfreak. Maar op de bonnefooi gaf juist de minste stress. Sardinië hadden we gepland. Hoe meer we van tevoren vastleggen, des te meer controle, dacht ik. Het tegendeel bleek waar. Dat was een eyeopener.’ Linda ondervond dat ze veel meer veerkracht en doorzettingsvermogen dan dat ze van tevoren had gedacht. ‘We hebben veel mooie gesprekken gevoerd over doorzetten, teleurstelling en veerkracht.’
‘Maar vooral: alle hulde aan de kinderen. Als zij naar 3 weken hadden gezegd: we willen naar huis, dan was dat het. We hebben een geweldige tijd gehad. Ik kan het iedereen aanraden. Veel mensen zeggen: reizen doen we later wel. Maar waarom? Doe het nu! Ik hoop dat meer mensen zich zo’n pauze gunnen. Even terug naar de basis.’ Linda hield speciaal voor de reis dagelijks een blog bij. Op fromrodentoroma.nl lees je al hun avonturen en belevenissen.
