‘Wát een rij, dat is lang geleden hoor’

Eregast geniet van Roder Boekenmarkt

NIEUW RODEN – De Roder Boekenmarkt in Nieuw Roden. Dat blijft wennen. Aan de hoeveelheid kwalitatief prima boeken die aangeboden wordt, is iedereen ondertussen al negentien jaar gewend. Vandaar ook dat dinsdagmorgen een enorme rij mensen voor de deur van de voormalige Meester de Vriesschool in Nieuw Roden stond. Liefhebbers, handelaren; allemaal weten ze de Roder Boekenmarkt elk jaar weer te vinden. Kwalitatief prima boeken voor vaak heel weinig geld. Bijzonder dit jaar was wel de aanwezigheid van Clothilda Atampugbire. Uit Ghana en begeleidster van de projecten in Ghana. Want zoals ook genoegzaam bekend gaat de opbrengst van de Roder Boekenmarkt naar Oost West Kontakten en de Ghana Werkgroep.

Over de rij mensen die voor aanvang voor de deur stond: die was toch wel weer bijzonder. Want was een sliert aan koopgrage boekliefhebbers aanvankelijk de standaard, gaandeweg werd die rij minder. Tot grote tevredenheid van de vrijwilligers stond de rij er nu wel weer. Een rij die die vrijwilligers zichtbaar goed deed. Wisten ze even waar ze al die vrije uurtjes aan besteed hadden.
Al ver voor de opening staat meneer Swint ‘het verkeer te regelen’. Dat zit zo: de eerste ingang is voor deze gelegenheid de uitgang. En veel mensen denken toch dat het de ingang is. En dus gaat Swint op den duur maar buiten staan. Als een volleerd verkeersleider wijst hij de mensen de weg naar de ingang. Swint is opgetogen. En blij dat het eindelijk zover is. Logisch, want een boekenmarkt met 50.000 boeken organiseren is geen sinecure. Zeker als de brandweer steeds meer eisen gaat stellen. Zeker als er iets met het alarm is en zeker als de staat van de voormalige basisschool minder en minder wordt. Want dat is het geval. Het gebouw staat op instorten. Het ruikt er niet naar viooltjes. In die omstandigheden hebben vrijwilligers gezorgd voor een prima georganiseerde markt. Genre bij genre, allemaal geprijsd. ‘Als ik hier weer naar toe ging’, zegt Swint, ‘dan zei ik thuis al dat ik aan het werk ging. Het is bijna werk, haha. Maar wel heel plezierig werk.’

Het is jammer dat de vrijwilligers onder erbarmelijke omstandigheden hun markt moeten inrichten. Maar wat is het alternatief? ‘De gemeente heeft laten weten dat dit het laatste jaar is dat we hier terecht kunnen’, zegt Swint, die net voor de 112^e keer aan iemand heeft uitgelegd dat de ingang toch echt om de hoek is. En dus zal het grote zoeken straks weer beginnen. De Boskamp is niet meer. Sjors van der Heide bood al eens uitkomst, maar waar vindt de boekenmarkt in 2016 plaats? Optimisten zien een samenwerking met Volksvermaken wel zitten. Als die vereniging een eigen loods bouwt. Die loods immers, is er voor de paradewagens tot eind september. Wellicht kan er een deal gemaakt worden. En anders? Anders zal het weer afhangen van de welwillendheid van gemeente of een ondernemer. Jammer voor een instituut als de Roder Boekenmarkt. Je moet er toch niet aan denken dat de markt geen doorgang kan vinden vanwege het ontbreken van een goede accommodatie.

Eregast Clothilda werd om even voor negen uur opgetrommeld. Mevrouw kijkt haar ogen uit. Is één en al vrolijkheid. Krijgt echt niet alles mee, maar lijkt zich hier in een verwaarloosd schoolgebouw in Nieuw Roden als een vis in het water te voelen. Zij mag om precies negen uur – ook dat is traditie- de markt openen. Meteen daarna doen de aanwezige handelaren iets dat lijkt op snelwandelen. Onderweg vragen ze de vrijwilligers war ze de genres kunnen vinden. De vlotte handelaar is zo weer weg. Met een doosje boeken, boeken die hij later voor veel meer geld aan de man en vrouw brengt. Leuker zijn de liefhebbers. Die uren snuffelen in de bananendozen. Op zoek naar dat ene boekje. Over Jean marie Pfaff, die rare Belgische doelman. Zelfs de boeken van Wim Kieft en Andy van der Meyde liggen al bij de sportboeken. Ze kosten twee euro. Goedkoper krijg je ze nergens. Zonder ezelsoor. Want ook dat maakt de Roder Boekenmarkt uniek: de kwaliteit. Een ezelsoor wordt bij wijze van spreken gladgestreken. Het moet allemaal goed zijn. Al is het dan maar voor een eurootje.
Het verplaatsen van de in- en uitgang lijkt goed uit te pakken. Het loopt allemaal wat beter. De verschillende soorten boeken staan in lokalen. Koop je boeken in een lokaal, dan krijg je daar je briefje/nota mee. Elders in het pand zitten vier dames achter de kassa. Er kan zelfs gepind worden. En bij de uitgang controleert een aardige meneer je bon. Of beter: klopt het aantal boeken met het aantal dat op je bonnetje staat. En mensen die later nog eens weer willen komen, krijgen een stempel.
Kortom: de vrijwilligers deden het maar weer even. Natuurlijk hebben ze het gezellig met elkaar, maar het was ook hard werken. Het was kritisch zijn. Het was leren van de vorige edities. En dus past trots. Want het lukte weer. Zoals nu al negentien jaar lang.
Nu nog een permanent ‘huis’. Want dat hebben de vrijwilligers zo onderhand wel verdiend.