Noordenvelders; Otto Huisman

Deel 5

Op de tafel staan twee glazen water, aan een raam hangt een GroenLinks-poster. Wie hem kan zien, is maar zeer de vraag. Het appartement van Otto Huisman – uitkijkend op de Albertsbaan – is vanaf de grond nauwelijks te zien en dus lijkt ook de poster weinig zin te hebben. Daags voor de Provinciale Statenverkiezingen is het ophangen van een poster wel het minste wat je kan doen.

In Roden kent bijna iedereen Otto Huisman. Het is dan ook een opvallende verschijning. Jarenlang was hij voor GroenLinks actief in de gemeentelijke politiek. Zowel in het dagelijkse leven, als in de politiek is Otto een sociaal dier. ‘Ik kom uit een rood nest. Mijn vader was van de PvdA, maar ik vond die partij niet links genoeg’, zegt Otto. Vandaar dat hij uiteindelijk bij GroenLinks terecht kwam. De in Groningen opgegroeide Otto woont sinds zijn 22^ste in Roden. Samen met zijn vrouw Remie zetelde hij in de Kastelenlaan. Otto was werkzaam bij Cordis en reed daarnaast nog op de taxi in Groningen. Zo is hij eigenlijk altijd, tot op de dag van vandaag,  bezig gebleven. ‘Momenteel ben ik met veel dingen bezig, misschien iets teveel’, geeft Otto toe.  Bestuurslid bij de afdeling GroenLinks Drenthe, bestuurslid bij de VVE van zijn appartementencomplex, bestuurslid van Roden Fit en Gezond, bestuurslid van GSV Roden, actief in de organisatie van de Eggrun en met Harm Nienhuis bezig met het bekendmaken van elektrische deelauto’s. ‘Voor dat laatste regel ik de gang richting de politiek. De laatste tijd ben ik hier echter niet heel veel mee bezig geweest.’
Ja, Otto houdt zichzelf bezig. Ondanks dat hij voor GroenLinks altijd klaar staat en nog steeds bekend is binnen de Noordenveldse politiek, heeft hij die wereld veelal achter zich gelaten. De man die tussen 2010 en 2014 wethouder was en flink baalde toen hij dat in 2014 achter zich moest laten, gaf een jaar later de brui aan zijn politieke carrière. Op dat moment was zijn vrouw al ernstig ziek en merkte Otto dat hij minder gevoel kreeg met de politiek. ‘Sinds 1992 zat in de gemeenteraad en voor iedere vergadering was ik zenuwachtig. Zelfs toen ik wethouder was, bleef ik zenuwachtig. In 2015 merkte ik dat die spanning eraf was. Ik voelde het niet meer. Vandaar dat ik ben gestopt.’

Een jaar na zijn aftreden als raadslid, overleed zijn vrouw. ‘In 2012 kreeg zij al een herseninfarct en later werd ze ziek. Dat was een heftige periode, want ik was ook gewoon nog wethouder’, zegt Otto. Daarnaast werkte hij nog twee dagen in de week bij de Provincie Groningen, alwaar hij project coördinator in de omgevingsdienst was. Uiteindelijk vrat die periode zoveel energie, dat Otto in 2015 dus de brui gaf aan zijn politieke carrière.

Dat wil overigens niet zeggen dat de socialist van standpunt is gewijzigd. Nog steeds staat hij voor zijn idealen. Een socialist en een antimilitarist. Dat laatste werd hij toen hij in dienst moest. Niet omdat hij geen leuke tijd heeft gehad, ‘maar omdat het hele principe van vijandsdenken complete onzin was’, stelt Otto. ‘Ik had best een leuke job in het leger. Ik was Leopardtank chauffeur. Daarnaast hadden we best een leuke dienstgroep. Maar ik kon niet tegen de hele cultuur van het leger. ’s Weekends tufte ik trouwens altijd naar huis. Dat mocht niet, we moesten op de kazerne blijven. Als ik dan ’s maandags terugkwam, kreeg ik straf. Moest ik op de kinderen van de commandant letten. Zo erg vond ik dat allemaal niet.’

Naast zijn klusjes in de vele besturen waar hij inzit, heeft Otto een groot sociaal netwerk. Dat levert hem veel leuke dingen op, zoals klaverjasavonden en ritjes met de motorclub waar hij lid is. ‘Het zijn allemaal leuke dingen, maar vanwege de drukte is het allemaal wat veel.’ Vandaar dat hij er weer naar verlangt om wat tijd voor zichzelf te hebben, zeker met de lente voor de deur.  ‘Toen mijn vrouw ziek was, heb ik een motor aangeschaft. Dat beviel zo ontzettend goed. Heerlijk die wind door mijn haren’, zegt Otto terwijl hij zijn hand door zijn baard laten glijden.
Ook zijn hondje Zoë is zijn grote passie. ‘Het is een zwerfhondje uit Griekenland. Iedere dag ga ik met hem naar het bos. Ik fietsen, hij ernaast. Lopen is voor mij te ver’, vertelt Otto die in 2007 het slachtoffer was van een verkeersongeval en daar nog dagelijks problemen van ondervindt.

Velen zullen beamen dat Otto een bijzondere kerel is, maar zelf betwijfelt hij dat hardop. ‘Ik weet het niet. Ik denk dat veel mensen net als ik zijn.’
Dat ook voor Otto de jaren inmiddels gaan tellen, vindt hij geen probleem. ‘Ik vind het leuk om ouder te worden. Dat komt omdat ik niet het gevoel heb mezelf te moeten bewijzen. Ik vind het nog steeds belangrijk om dingen tot stand te brengen en zal zeker bezig blijven. Maar het hoeft allemaal niet meer om mij te gaan.’ Tot slot bepaald de oud-wethouder zijn geestelijke leeftijd. ‘Een jaartje of 32, 33. Fysiek niet hoor! Maar geestelijk zeker.’