Janneke Uhlrich vindt dat beeldhouwen ook tot echt nadenken kan zetten, want:
“Wat je van een beeld afhaalt, krijg je er immers nooit weer bij”
ALTEVEER – “Kom snel binnen,”roept Janneke Uhlrich die de verslaggever in de deuropening van haar woonboerderij aan de Stuwweg staat op te wachten als hij komt aanrijden. Want het natte-sneeuwt, maar binnen is het warm. En gezellig. Dat is Janneke (65) ook. Ze is beeldhouwer – een van de vele tips die de Kleintje Cultuurredactie regelmatig binnen krijgt en die deze rubriek zo gevarieerd maken. Uhlrich is dat, wat kort door de bocht gesteld, ook. Ze heeft veel te vertellen!
Want ze is niet alleen beeldhouwer, ze combineert deze creativiteit ook met haar beroepsbezigheid van life- oftewel loopbaancoach coach – ‘Want dat heeft raakvlakken,’ zegt ze. Janneke is daarnaast bestuurslid van de PvdA in de gemeente Noordenveld en is als voorzitter van de sectie Beeldende Kunst van de Culturele Kring Roden nauw bij het wel en wee van de Kunstgalerie K38 in de Kanaalstraat in Roden betrokken. Daarnaast schildert ze regelmatig bij een clubje in het dorpshuis De Roegte van de RAS-dorpen, is ze deelnemer in een kunstcollectief, maakt ze niet alleen haar eigen beelden maar werkt ze samen met een buurvrouw elke maandag ook in haar atelier aan een gezamenlijke beeldhouwsessie. Ze ‘spijkert’ zichzelf ieder jaar intensief bij met het volgen van workshops, die ze op termijn ook zelf wil gaan geven. Naast dit alles zijn we vast nog wel meer van haar activiteiten vergeten.
Janneke Uhlrich werd in Meppel geboren. Daar leerde ze in de jeugdsoos ook haar partner Willy Palmen kennen. Ze deed aan toneel en cabaret en stond op bestuurlijk gebied ook al jong haar vrouwtje. Ze deed en doet veel vrijwilligerswerk, onder meer bij de Wereldwinkel. Ze is, kortom, sociaal erg betrokken. “Ik ben altijd mensgericht geweest,”doet ze dit onderwerp kort en bondig af. Als enig kind tekende Janneke graag en veel. Haar vader overleed toen ze elf was en haar moeder sloeg zich moedig en actief door die trieste periode heen. Ook Janneke zelf was al op jonge leeftijd erg bezig. Na de ulo begon ze een kattenpension, maar ze ontwikkelde zich ook persoonlijk in de sociale sector. Ze studeerde Spaans, volgde de Moedermavo, het vwo en ging op haar 38-ste bij de RUG in Groningen – ze woonden toen al in Alteveer – rechten studeren. Uhlrich mag zich meester in de rechten noemen, hoewel ze dat beroep niet praktiseert. “Maar je hebt door die kennis beroepshalve toch vaak een voorsprong bij veel zaken,” doet ze het feit schouderophalend af.
In 2005 begon ze, op advies van een collega, met beeldhouwen. “Leek me leuk, driedimensionaal werken. Ik volgde een beeldhouwvakantie in Koudum en daarna was ik verloren. Ieder jaar ga ik er weer heen. Voor nieuwe inspiratie, om van je collega’s te leren en voor mijn plezier. Ik kom er helemaal tot rust. Inmiddels hebben we daar een kunstenaarscollectief gevormd om te exposeren. Beeldhouwen heeft ook geestelijk een extra dimensie. Steen dwingt je tot goed nadenken, wát je er mee doet als je er mee aan het werk gaat. Je moet je immers altijd realiseren dat wat je er af haalt, er nooit meer bij komt. Het dwingt je tot keuzes maken. Een mens moet in het leven altijd keuzes maken en beeldhouwen kan je daarbij helpen. Ik heb daar in mijn praktijk als loopbaancoach veel baat bij gevonden. Niet alleen voor mijn cliënten, maar het heeft me als beeldhouwer ook mezelf beter leren kennen. Overigens kun je beeldhouwen niet alleen met steen, maar ook hout, papier, afvalmaterialen kun je vorm geven. Hoe ik zelf werk? Je hebt een klomp steen en dan begin ik te hakken, weloverwogen maar wat mijzelf aangaat zonder vooropgezet plan. De vorm van de te bewerken steen moet me inspireren. Voor mij is beeldhouwen een hobby die tegen de passie aan kruipt. Ik vind het heerlijk om te doen.” Janneke Uhlrich exposeert tot medio februari samen met seksegenoten in galerie K38. ‘Wereldwijven’ heet die expositie. En, een beetje grof gezegd misschien, dat is Janneke Uhlrich zeker.
Als de verslaggever wil wegrijden, heeft het natte sneeuwen opgehouden. Naast de woning ziet hij een groot grasveld met één groot beeldhouwwerk. “Het is mijn allereerste eigen creatie,” zegt Janneke lachend. “Maar het zou me niks verwonderen als daar op termijn een beeldentuin verrijst,” zegt hij terwijl hij de motor start. Janneke lacht opnieuw. Nu schaterend.
