Noordenvelders - Bernard Hofstra
Als er iemand van zijn droom werkelijkheid heeft gemaakt is het Bernard Hofstra wel. Toen hij nog maar net kon praten riep hij al dat hij brandweerman wilde worden. Zijn spreekbeurten op de basisschool standaard over de brandweer. Later volgende vanzelfsprekend de opleiding om vervolgens daarna aan de slag te gaan als veiligheidsfunctionaris bij het Oefencentrum Noord in Wijster. Het zal u niet verbazen: Bernard voelt zich als een vis in het (blus)water. Naast zijn baan draait hij bijna 18 jaar mee als vrijwillige brandweerman op de post in Roden.
Niets doet vermoeden dat Bernard Hofstra (45) vrijgezel is, getuige zijn gezellig ingerichte appartement in de oude landbouwschool in Roden. Niks kale boel en zwarte skylederen bankstel. Een bloemetje op tafel en planten in de vensterbank. ‘Gezelligheid, daar houd ik van. Je ziet weleens huiskamers die meer weghebben van een wachtkamer van een crematorium. Dat past niet bij mijn open karakter, verklaart Bernard die toevallig een dag vrij had ten tijde van dit interview. ‘Mensen denken vaak dat ik beroepsbrandweerman ben. Dat is niet zo. Als beroeps ben je 24/7 op de kazerne. Ik werk voornamelijk in Wijster en draai één keer per maand een dagdienst bij de vrijwillige brandweer in Assen. En dus bijna 18 jaar in Roden. Leuk en afwisselend werk. Oud-klasgenoten zeggen weleens tegen me: jij hebt echt gedaan wat je altijd geroepen hebt. Het stukje verantwoording past heel erg bij me. Dat je iets voor je medemens kunt betekenen vind ik belangrijk. Ik heb het zorgzame van mijn moeder en het doorzettingsvermogen en de wilskracht van mijn vader. Op het Oefencentrum ben ik echt op mijn plek. Ik let op de veiligheid van deelnemers en cursisten wanneer de met oefeningen en opleiding bezig zijn. We bootsen realistische situaties na. We creëren een beeld met veel of weinig rook, en letten ook op de kleur van het rook. Op het Oefencentrum staan realistische objecten als bijvoorbeeld een twee-onder-een-kap woning. Daarin maken we vuurstapels van hout. Niet het meest schone werk. Aan de andere kant: als je door de stad loopt krijg je ook van alles binnen. Daar staat niemand bij stil’, zegt Bernard die nog één droom heeft: instructeur worden. ‘Dan mag je mensen opleiden. Ik vind het leuk om te enthousiasmeren en inhoudelijk te vertellen over het vak.’
Bernard slaapt met de pieper en staat ermee op. Eet ermee en sport ermee. Een paar edities van het blad Eén Eén Twee liggen op salontafel. Hij heeft weleens een relatie gehad, maar die strandden altijd om dezelfde reden. ‘Ik ben teveel met andere dingen bezig. Als je ergens voor leeft moet je ook dingen laten. Dat geldt ook voor sport. Ik was vijf jaar leider van het eerste van ONR, daar was ik drie avonden en een zaterdag mee kwijt. Dat viel op een gegeven moment niet meer te combineren met de brandweer. Spijt heb ik er niet van. Vrienden zeggen vaak: je bent drukker met een ander bezig dan met jezelf. Ik denk dat dat bij veel hulpverleners zo is. Maar ik sluit een relatie niet uit hoor. Ik ben een laatbloeier, altijd al geweest. Alle mogelijkheden houd ik open.’ In die bijna 20 jaar brandweer zijn heftige gebeurtenissen een onvermijdelijke. ‘Ongevallen met dodelijke afloop en ongelukken waarbij kinderen betrokken zijn hebben forse impact. Het ongeluk op de Zevenhuisterweg van jaren geleden zal altijd bij me blijven. In de auto zaten een moeder, stiefvader en twee jonge kinderen. De moeder was op slag dood, de vader overleed later in het ziekenhuis. De kindjes hebben wij zwaargewond uit de auto gehaald. Dat hakte er flink in. Gelukkig is er altijd iemand op wie je terug kunt vallen. Hulpverlening is professioneel geregeld.’
Op vrijdag kookt Bernard voor zijn ouders. ‘Koken voor de ollegies’ is al jaren vaste prik. ‘Daar ben ik mee begonnen toen ik nog thuis woonde. Als kind wil je weleens iets anders eten dan aardappelen, groenten en vlees. Ik maakte bami, nasi, lasagne of een keer een ovenschotel. Dat is altijd zo gebleven. Tijdens Covid kwamen ze weinig de deur uit, mijn ouders behoren tot de risicogroep. Dan zette ik een pannetje bij de achterdeur. Als je iets terug kunt doen voor je ouders die je altijd hebben gesteund, doe je dat. Iets doen voor een ander zit diep geworteld, echt een familietrekje.’ Tot slot wil Bernard nog even zijn eigen brandweeraccount op Insta onder de aandacht brengen. ‘Op @berniebrandwacht geef ik een inkijkje in de wereld van de brandweer. Ik deel uitrukken, het werk op het Oefencentrum en brandweeroefeningen.’
