RODEN – Bijna altijd in het rood gekleed en in dezelfde kleur afgestyled kun je deze Noordenvelder in het dorp tegenkomen. Sprankelend en met altijd een opgeruimd karakter, dat is Dicky Martens-Roffel. En dat terwijl ze zelf al jaren kampt met haar gezondheid en afgelopen januari afscheid moest nemen van de liefde van haar leven, Ap Martens.
Hoe ga je dan verder? ‘Daar helpt m’n karakter absoluut bij’, zegt Dicky. Ze kreeg het mee van haar moeder en hoort het haar nog altijd zeggen: ‘Kind, kop d’r veur hold’n, moed verloren, is alles verloren!’ Ze ziet nu eenmaal alles van de positieve kant. Na het overlijden van haar Ap mocht ze van hem geen geraniums kopen. Want ook zijn motto was: niet bij de pakken neer gaan zitten. Natuurlijk heeft Dicky haar dipjes. Vooral ’s avonds, dan komen nog wel eens de tranen. ‘Huilen doe ik dan als ik alleen ben.’
Met haar eigen gezondheid, ze heeft beenmergkanker, gaat het naar omstandigheden best goed. Normaal gesproken ligt ze eens in de drie maanden even in het ziekenhuis voor een bloedtransfusie. Ook dan prijkt er altijd een foto van een opgewekte Dicky op facebook op het moment dat ze ‘haar voeding’ krijgt toegediend. ‘Op dit moment vertelt ze energie voor twee te hebben. ‘Ja, dat komt door mijn karakter, maar ook door het gebruik van de gouden mix.’ Elke dag een eetlepel uit de mix van kurkuma, honing, peper en appelazijn doet wonderen. Sinds ze dat gebruikt heeft ze al drie keer een bloedtransfusie overgeslagen.
Dicky werd geboren aan de Groningerstraat waar haar ouders een slagerij hadden. Al snel daarna werd er verhuist naar de Westerstraat van waaruit ze trouwde en met haar toenmalige echtgenoot vertrok ze naar Rotterdam. Na Sleen, Lemmer en de scheiding kwam ze terug naar Drenthe. Ze trof Ap, die ze overigens al jaren kende. Ze straalt als ze zijn woorden herhaalt: ‘Ik heb je altijd willen hebben en nu je alleen bent, laat ik je niet meer lopen.’ Ze voelde zich zo vertrouwd bij hem en trok bij hem in. ‘We trouwden in 2000, waren 22,5 jaar getrouwd. Het was de mooiste tijd van m’n leven.’
Dicky is creatief en begon ooit met de Hindelooper schilderkunst. Het schilderen pakte ze weer op toen ze terug was in Roden. Ze heeft vooral passie voor het schilderen van portretten van mensen, maar ook van dieren. Ze houdt van het precisiewerk en ‘heel simpel, ik doe het puur voor de lol.’ Exposeren doet ze niet meer. Daar zit veel te veel druk op. Ook schilderen in opdracht heeft ze achter zich gelaten. Ook die druk wil ze niet meer voelen. ‘Ik geef de meeste schilderijen weg en ben blij dat ik er iemand anders gelukkig mee kan maken.’ Het is de bescheiden Dicky ten voeten uit, die zich afvraagt wie er nu zoveel geld voor zou willen betalen. Toch kan ze echt wel wat. Het levensechte werk wat in haar kamer hangt, komt wel binnen. Het schilderij met de olifanten, het is overigens nog niet af, is daar een voorbeeld van. Mooi detail daarbij is hoe ze aan het ronde bord is gekomen. ‘Toen ik dat in een container bij een op te knappen woning zag, wist ik, dat is voor mij’, lacht Dicky.
Naast schilderen, wandelt en fietst ze graag. Helpt ze graag andere mensen en is ze altijd in voor een bezoekje bij deze of gene. ‘Ik verveel me nooit’, zij haar woorden. Dicky is een mensenmens en kent ook veel mensen, ondanks het feit dat ze jaren weg was uit Roden. ‘Dat komt omdat ik vroeger wat bladen bezorgde en enkele jaren bij de VIVO heb gewerkt.’
Behulpzaam, maar niet meer ten koste van zichzelf. Ze durft nu ook ‘nee’ te zeggen. Ze leerde het van Ap. Die haar ook leerde dat als je ergens meezat, je er zelf iets aan moest doen.
Dicky kijkt niet te ver vooruit. Ze geniet van de kleinkinderen en gaat binnenkort zelfs weer op vakantie naar haar zus in Spanje. ‘Voor het eerst weer vliegen.’ Het is haar boodschap: Geniet van het leven. Het is al zo kort en het kan zomaar voorbij zijn!’ Ze is er nog altijd gelukkig mee dat haar Ap op zijn 65e voorstelde om beiden te stoppen met werken. Ze hing haar functie als koster aan de wilgen om nog enkele jaren samen te genieten. En ook al moet ze nu alleen verder, de opgeruimde Dicky redt het wel. En daar helpt haar karakter haar absoluut bij!
