LEUTINGEWOLDE – Op een idyllisch plekje, een plek omgeven met een tuin vol wilde bloemen, een groentetuin, voorzien van mooie doorkijkjes naar de weilanden, woont Elly van Pagée. Op deze warme nazomerdag neemt ze plaats onder de oude notenboom en vertelt zij over haar leven. Ze woont al bijna 50 jaar in Noordenveld. Toch voelt ze zich geen dorpeling. ‘Misschien omdat ik altijd met de blik van buiten kijk’, zegt Elly.
Toen de uit Hilversum afkomstige Elly afstudeerde als fysiotherapeut had ze last van ‘settelangst’. ‘Dan moet je het echte leven in.’ In Kenia werden fysiotherapeuten gevraagd en ze besloot dan ook een paar jaar ontwikkelingswerk te doen. Ze leerde daar haar man kennen, die ook vrijwilliger was. Samen keerden ze terug en begonnen een commune in Boerakker. Ze zagen het helemaal voor zich, een biologisch bedrijf starten én een gezin stichten. Al gauw kwamen ze erachter dat ze zichzelf iets hadden overschat, waarna de huidige woning in Leutingewolde in beeld kwam. ‘We hadden het vaak over teruggaan naar Kenia, maar vonden het daarvoor hier toch te fijn. Toen we na 30 jaar voor ’t eerst eens terug waren in Afrika, voelde ik me meteen weer thuis. Die rust, dat leven op straat, wat was dat leuk om weer te zien.’
In haar werk als fysiotherapeut vond Elly het lastig als mensen niet mee wilden werken aan hun eigen gezondheid. Dat was in Kenia zo anders. ‘De mensen hadden er zoveel voor over om überhaupt te kunnen staan of, eventueel met een kruk, te lopen. Ik wilde hier ook werken met mensen die zelf de verantwoording nemen voor hun lijf.’ Voldoening haalde ze daarna vooral uit groepswerk. Daar kon ze uitleggen waar je het allemaal voor doet en mensen elkaar laten inspireren. Dat is waar Elly sterk in is, ze kan de zaken goed onder woorden brengen, is communicatief erg vaardig.
Een eigenschap die ze goed kan gebruiken bij haar grote hobby, schrijven. Dat zit volgens haar in de genen. Haar vader was dominee en een echte ‘preektijger’. Als hij zijn preek begon, dan had hij meteen alle aandacht. Ook haar opa en broer waren echte verhalenvertellers. ‘Volgens mijn moeder hadden mijn broer en ik veel gevoel voor drama. We hadden veel fantasie en konden vreselijk overdrijven. Dat ik ging schrijven, dat ligt dus voor de hand.’
Ze schreef haar hele leven, actualiseerde in de jaren ’80 en ’90 met name bijbelverhalen, maar hield zich vooral bezig met het schrijven van theaterstukken. Toen Elly met pensioen ging is ze nog naar de schrijversvakschool gegaan. Daar ontdekte ze dat je in een theatervoorstelling sneller een personage kunt introduceren. ‘Daar hoef je niets voor te doen, het is er gewoon. Toen ik dat eenmaal ontdekte, dacht ik, wat kun je daar veel mee. En maatschappelijk gezien kun je met theater zoveel losmaken’, aldus Elly.
Ook is Elly vrijwilliger bij het hospice in Leek. De reden was haar zus, die ALS kreeg en ervoor koos om thuis verzorgd te worden. Ook Elly stond haar zus bij, waar ze kon. Maar zag ze ook verschillende emoties die door elkaar heen liepen, ze zorgden voor miscommunicatie en irritatie. ‘In het hospice kijk je ‘op afstand’ naar wat de mensen nodig hebben, maak je een praatje, stel je een vraag of ben je anderszins behulpzaam. Het is kijken en voelen wat men nodig heeft.’ Dat ze deelgenoot mag zijn van het proces, dat vind ze erg mooi.
Ze schreef, hoe kan het ook anders, het boekje ‘Van hier nu tot hier na’. Hierin geeft ze een inkijkje in de bijzondere wereld van een hospice. ‘Hierin gaat het om het leven, ze zijn ‘hier’ en ze zijn ‘nu’. Zouden we allemaal meer moeten doen, leven in het ‘hier en nu’.
‘Waar ik vandaag de dag gelukkig van word? Ik ben sowieso een gelukkig mens’, zijn de woorden van Elly. Maar wil ze ook graag haar toneelstuk afronden. Zoals gezegd houdt ze van ‘zware’ en relevante onderwerpen. De hele klimaatverandering bijvoorbeeld, ze woont midden tussen de boeren, en zelf is ze bijna veganist. ‘Kunnen we nog met elkaar in gesprek blijven, wat is onze gemeenschappelijke deler en kunnen we samen tot een oplossing komen? Daar ben ik naar op zoek. Ik ben al een heel eind, maar weet nog niet hoe het moet aflopen.’ Soms bedenkt ze midden in de nacht iets en daar wordt ze erg blij van. Maar wordt Elly ook gelukkig van het gewone leven. ‘Zoals hier nu in de tuin zitten en een gesprek voeren met jou.’
