Eenmaal over de drempel bij huize Coster en er valt een soort serene rust over je. De sfeer is net als Harro Coster zelf, relaxed. Hij heeft sinds drie jaar een compleet ander leven gekregen. Als chef-kok bestond zijn leven uit ruim twintig jaar snoeihard werken. Eerst in zijn Auberge Visvliet, later wist Harro samen met zijn vrouw Anouk een topzaak op het landgoed van Mensinge neer te zetten. Drie jaar geleden verkocht het ondernemersstel de Cuisinerie. Meer tijd voor elkaar en de kinderen was het plan. En dat heeft goed uitgepakt. ‘Waar gaat het om in het leven hè? Ik denk hierom.’
Harro is net terug van een paar dagen Schoorl, even qualitytime met zoon Jolan. ‘Hij gaat z’n vader achterna, hij heeft z’n koksdiploma gehaald’, begint Harro. ‘Ik heb hem nog zo gewaarschuwd, haha. Jolan is nu chef-kok op de plek waar ik dat zeven jaar lang zelf was. Nu Restaurant Schuitendiep, toen heette het Dinercafé Hommius.’ Anouk draaide onlangs nog een avondje bediening in het restaurant. Er was ziekte en Jolan deed een beroep op zijn bonusmoeder. Zelf liep ze ooit stage in het restaurant aan het Schuitendiep. Het voelde als vanouds, zegt een stralende Anouk.
In het dagelijks leven is Harro postbode, vijf dagen per week bezorgt hij de post in de wijken P en N. ‘Postbode zijn is heel leuk om te doen. Je bent buiten bezig, lekker in beweging. En voor mij was het goed, ik leerde Roden kennen. Ook het sociale gebeuren trekt me aan: hoe gaat het met die ene mevrouw die altijd achter de geraniums zit. Komt ze de deur nog wel uit? Dat soort dingen, daar let ik op. Ook het contact met collega’s vind ik leuk. Postbodes zijn heel diverse mensen, de één was internist, of leraar en de ander heeft in een biologische winkel gewerkt. Ik verdien er mijn basisinkomen mee. Mijn zakgeld’, zeg ik wel eens gekscherend, tientje per uur werk, voor het geld moet je het niet doen. Het is gewoon leuk voor erbij. Het is niet zo dat we de schaapjes op het droge hebben, de rest moeten we als ondernemer bij elkaar schrapen. We kunnen nog niet rentenieren, maar het hoeft allemaal niet meer zo heftig als voorheen. Vooral dat is prettig. Toen we begonnen was ik begin dertig, naïef en onbezonnen. ‘Nu moet het gebeuren’, was het gevoel dat overheerste. En dat hebben we gedaan, dag en nacht werken, ook in het weekend. Het was altijd een race tegen de klok. We zijn beide perfectionistisch, daar gingen we heel ver in. Inmiddels ben ik de vijfenvijftig gepasseerd, het perspectief is anders. Natuurlijk hebben we wel gedacht: misschien is een camping wat voor ons, een Bed & Breakfast of een kookstudio. Maar voor je het weet ga je in je oude patroon verder. We zagen eens een mooi plekje in Friesland, ‘zullen we’, dachten we heel even. Maar dan kijken we elkaar aan en beseffen we hoe mooi we het hebben. Een mooi huis op een fijne plek en Lente heeft het hier naar haar zin. Wat doen we haar dan aan?’
Niet zelden staat Harro op een ladder om een dakgoot bladvrij te maken, een kozijn op te schilderen of helpt hij een handje in de tuin van een medeburger. ‘Dat doe ik via UWassistent, een non-profit organisatie die de verbinding legt tussen mensen die handig zijn en mensen die minder mobiel zijn, vaak ouderen, en thuis blijven wonen. Het gaat om klussen in de tuin, schoonmaakwerk, schilderklusjes, dat soort dingen. Via een app kun je je aanmelden voor een klus. UWAssistent springt in het gat dat is blijven liggen. Het is een sociaal project, dat spreekt me aan. Vroeger was het heel normaal dat je voor je ouders zorgde. Dat is nu lang niet altijd meer vanzelfsprekend.’
Koken is en blijft de grote passie van Harro. Hij zorgt ervoor dat er iedere dag iets lekkers op tafel komt. Harro steekt liefde in het avondmaal volgens zijn vrouw. Hoeveel mazzel kun je hebben met zo’n kerel. Met Harro & Anouk ‘On Tour’ verzorgt het horecaduo catering op locatie, van tapas tot high tea. Allemaal verse, ambachtelijke producten die ze thuis bereiden. ‘Door corona lag het even stil, maar inmiddels trekt het weer behoorlijk aan. We hebben iedere maand wel iets.’ Voor de foto gaan we de tuin in. Kip Tokkie is de enige van het drietal die nog over is. Hij heeft zich verstopt in tussen de planten. Het plan was met Tokkie op de kiek. De kip had er geen zin in. In de hangstoel voor de sauna dan maar. De sauna waar Harro en Anouk iedere maandag na een lange boswandeling induiken voor de nodige ontspanning. ‘Een van onze vaste rituelen.’ En dan tot slot: ‘Ik ben een tevreden man, je moet er zelf iets van maken.’ Fotograaf Erik Veenstra verwoorde het mooi: dit is hoe geluk eruit ziet.
