ALTENA – Ze ging naar de pabo, vond de opleiding leuk, maar ze zag zichzelf niet voor de klas staan. ‘Kinderen zijn fantastisch, maar die zeurende ouders’, zucht Petra Kruijer-Veenstra. Ze werkte een tijdje in een supermarkt, maar toen ze zelf kinderen kreeg, bleef ze thuis. Daar had ze, met vier meiden, haar handen vol aan. Ook kon ze haar passie voor kinderen kwijt toen ze werd ingeschakeld als ‘opvangmoeke’ voor veel andere kinderen.
‘Kinderen zijn puur, veel echter dan volwassenen’, aldus Petra, ‘als ze iets vinden dat zeggen ze dat of maken ze dat in hun expressie wel duidelijk.’ Wat betreft haar eigen kinderen vindt ze dat ze in een nieuwe fase is aanbeland nu de oudste uit huis is en de jongste naar de middelbare school gaat. ‘Pubers, het valt niet altijd mee, maar de kunst is om met ze mee te bewegen’, zegt Petra lachend. In en om huis zie je de gezelligheid van een groot gezin terugkomen. Dat begint al bij de carport waar een flink aantal fietsen staan. ‘Tja’, lacht Petra, een buurvrouw kwam eens binnen en had voor de gein alle wielen geteld.’
De in Peize geboren Petra kwam op een gegeven moment te wonen aan de Oostingslaan, aan de kant dichtbij Altena. De verbondenheid met de buurtschap was er al snel, al had het niet veel gescheeld of ze hadden een huis in Eelde gekocht. Net op het moment dat ze een bod wilden uitbrengen kwam de huidige woning in Altena vanuit de woningstichting te koop.
Ze kent hier de meeste mensen en dat vindt ze een groot voordeel. ‘Ik kreeg eens een telefoontje dat een van m’n kinderen ergens fietste en of dat klopte. Nee, dat klopte zeker niet. De keerzijde? Ze zien alles van je, ook dingen die je misschien liever privé had gehouden.’
Petra, ze ving kinderen op, maar was als ‘hulpouder’ ook op de basisschool actief. Toen de belangenvereniging op zoek was naar bestuursleden die binding hadden met de kinderen in het dorp, was Petra dan ook snel gevonden. Ze twijfelde even. Ze is vooral een doener en zag zichzelf vooral niet oeverloos vergaderen en ‘leuren’ bij de gemeente. Maar het stagejaar beviel goed en inmiddels is ze alweer enige jaren verbonden aan de vereniging. De vereniging die verantwoordelijk is voor de organisatie van alle activiteiten. Van de voetbalweek tot de spooktocht en van het paasfeest tot de sinterklaasintocht. Maar doen ze ook belangenbehartiging tussen de gemeente en het dorp.’
Nu staat Petra met de organisatie aan de vooravond van de voetbalweek die van 12 tot en met 16 juni voor de 39e keer wordt georganiseerd. Met een mannen-, vrouwen- en jeugdcompetitie is dit altijd weer een sportieve, maar vooral gezellige week. ‘Ongedwongen zomeravondvoetbal’, zegt Petra. ‘Er wordt niet gescholden op de scheidsrechter en geen vuurwerk op het veld gegooid, maar wordt er na de sportieve strijd lekker met elkaar een biertje gedronken.’ Ze heeft zelf veel met voetbal. Had vanaf haar 15e de bal aan de voet en was vanaf haar 18e vrijwilliger bij de voetbalvereniging in Peize. Ze denkt dat toen het zaadje al is geplant voor vrijwilligerswerk en zich op deze manier voor anderen in te zetten.
Voetballen heeft ze ingewisseld voor volleybal. ‘Elke maandagavond ballen we met een clubje mannen en vrouwen op heel recreatief niveau.’ En maakt ze wandelend aardig wat kilometers in de natuur. Van een flinke wandeling wordt ze op dit moment namelijk erg gelukkig. En is ze graag buiten in de moestuin. ‘We eten er altijd heerlijk uit. De eerste jam is al weer ingemaakt.’
Petra is heel open en positief ingesteld Als mensen ergens mee zitten of hulp nodig hebben weten ze haar altijd goed te vinden. Dat positieve hielp haar ook toen haar moeder overleed. Het was het heftigste wat ze tot nu toe meemaakte en ze mist haar nog altijd. ‘Toch kan ik accepteren dat dit bij het leven hoort. Ik kan er niets meer aan veranderen en ben ik blij dat ik m’n vader nog wél heb’, zijn haar woorden. Petra zou willen dat mensen stoppen met mopperen over alles. ‘Je bent vooral zelf verantwoordelijk voor je geluk. Het leven is niet altijd een feestje, maar daarom kan het wel leuk zijn! En laten we daarbij ook meer omkijken naar anderen.’
Nu de kinderen groter worden hoopt ze over niet al te lange tijd ook weer het onderwijs in te gaan. De eerste stap daarvoor zet ze na de zomer als ze start met de opleiding tot onderwijsassistent. Toch weer het onderwijs. ‘Ja, als assistent ben je vooral betrokken bij de kinderen en de leerkracht en niet zozeer bij de ouders’, grinnikt Petra.
