Maria’s Mooie Mensen

Er ligt een heel nieuw jaar voor ons en hoe anders kijken we hier tegenaan dan het vorige. Waar we de vorige jaarwisseling een fles bubbels open trokken, vrolijk de minuten tot middernacht aftelden en buiten met onze oudste dochterlief de ene na de andere vuurpijl de lucht in schoten, sliepen we dit keer het jaar weg. We zijn vast niet de enige voor wie 2020 niet bracht wat we hoopten. Een ramp is dat niet, maar het vergt zeker meer dan enige veerkracht om in deze tijden een bedrijf te runnen en toch toekomstplannen te blijven maken. Het zag er allemaal zo rooskleurig uit ooit; die start van dit rare jaar. Maar al snel kwamen we in lockdown, een woord wat zelfs mijn kinderen inmiddels dagelijks gebruiken. Tien volle weken bleven we thuis, verjaardagen gingen voorbij mét taart maar zonder bezoek, we knutselden oneindig, ik leerde juf te zijn en besloot ook al snel dat ik géén juf wilde zijn; we hebben het gered. Onze jongste dochters begonnen aan hun basisschoolcarrière met hun moeder op afstand: zélf letterlijk en figuurlijk die grote stap zetten. En dat ging met veel tranen – van hun en mij bij tijden - en gelukkig ook veel plezier. De zomer van 2020 was er niet eentje om in te lijsten. Al jaren roepen wij dat we weinig meer wensen hebben dan elke zomer twee weken in Italië door te brengen en díe wens, díe ging dus niet in vervulling dit jaar. We bleven thuis, dat is absoluut geen ramp. We hebben een fijn huis, een heerlijke tuin, maar twee weken in de regen hiervan genieten, staat in elk geval niet hoog op mijn wensenlijstje. Later in de zomer werd het beter weer, maar pakten wij allemaal een pittige bronchitis mee en al blaffend bleven we dus maar thuis, want hoesten of niezen in het openbaar is dit jaar niet heel geslaagd. September bracht een vleugje van het ‘gewone’ leven met zich mee, rap gevolgd door maanden van vooral onzekerheid. Wél strengere regels, géén strengere regels? Laten we de kinderen wél met anderen spelen of weer niet? Zien we familie wél of toch maar weer niet? Zakelijk gezien hebben we geknokt. Harder gewerkt dan ooit. Mooie dingen gedaan, maar ook zoveel zorgen dit jaar. En dan valt het stil. Wat de drukste week van het jaar moet zijn, eindigt niet met een fles champagne maar met de kater die hoort te volgen. Niks niet te vroeg op kantoor omdat het werk niet weg te krijgen is, maar thuis onder de Kerstster zien hoe de mailbox weer stil valt en er niks is om heen te gaan. Het ligt niet aan ons, maar dat maakt het niks beter. Alles waar je zo hard voor hebt gewerkt en wat tezamen moet komen in die ene week waarin je wil laten zien wat je kan; het voelt alsof het in één klap om zeep geholpen is. Is dit terecht? Zeker niet. In plaats van onder een dekentje op de bank in een onesie weg te kruipen, pak ik sindsdien standaard glitter uit de kast. Van sokken tot shirts, van te dikke oorbellen tot glanzende panty’s; alles telt. Als het maar glittert, straalt en overdreven is. Als we ten onder gaan, dan maar op ons allerbest. En daarom wens ik iedereen niet alleen gezondheid, maar vooral een stukje glans dit nieuwe jaar. Glitter erop los. Dat doe ik ook.