Maria’s Mooie Mensen
Het grote aftellen is dan eindelijk begonnen. Al weken wordt er in ons huishouden gezucht en gesteund en al weken moet ik zeggen: nog even volhouden. Maar deze maandagochtend was de boodschap dan anders: begin maar met aftellen. Nog twee weken tot de zomervakantie aanbreekt en wat zijn ze er aan toe. Iedereen herkent het vast wel: de lontjes worden korter, de zussen zijn opeens een stuk stommer en school is óf te druk óf te saai. Goed is het sowieso niet. ‘Ik ga na vandaag niet weer naar school’, verkondigde de jongste twee vrijdagen terug. ‘Ik neem alvast vakantie.’ Regel maar met je juf, was mijn antwoord en ja hoor, ze meldde keurig aan het eind van de dag aan haar juf dat het wel genoeg was voor één schooljaar. Helaas kreeg ze toch nul op rekest. Langzaam sloffend verliet ze de school met voor de zekerheid al wel de hele inhoud van haar luizenzak in de handen. Die laatste weken zijn enerzijds te saai omdat niet alleen alle stof erdoor is, maar de kinderen ook wel uitgeleerd zijn voor een jaar; anderzijds ook veel te druk omdat menig uitgesteld kinderfeestje wordt ingehaald en ook juffen spontaan besluiten het hele spul een ochtendje in de kinderboerderij los te laten. Van verveeld naar overprikkeld en dat terwijl de dagen soms heet en de nachten te warm verlopen. Loedermoeder die ik graag ben, laat ik ze op dat soort warme dagen ook vaak nét iets te lang rondlopen zelf ook genietend van een stressvrije avond. Hoe heerlijk is het ook niet dat ze ’s avonds om acht uur nog in onderbroek samen op de trampoline huppen? Voor de slaap en het humeur de volgende dag is dit wel iets minder geslaagd. Maar nog éven, nog maar héél éven en dan hebben we het weer gehaald. Op de planning staat nog pannenkoeken eten bij athletiek, een kinderfeestje voor de kleintjes bij het trampolinepark, een kinderfeestje op zaterdag voor oudste dochterlief, de laatste turnles van het seizoen, de laatste gitaarles van dit schooljaar en nog snel even naar de bieb voor deze dicht gaat en we zonder boeken de zomer in moeten. Afgelopen week zag het lijstje er evenzo uit met een slaapfeestje, optreden van het kinderkoor van oudste dochterlief, een laatste vioolles voor de vakantie en tien minutengesprekken. Ook op de planning stond het eindejaarsfeest van school dat dit keer rondom het thema circus draaide. Gezien de korte lontjes en de door de vermoeidheid redelijk dwarse houding verwachte ik drie weigerachtige dames op het podium. Niks bleek minder waar: de jongste mocht in haar turnpak en nam haar moment om haar geperfectioneerde radslag te tonen. De middelste – die vanaf jongs af aan bekend staat om haar boze blikken naar vreemden – lachte zowaar naar het publiek. En de oudste, onze pré-puber die weigerde kleurrijk gekleed te gaan, vond de buis waarop ze balanceerde zo leuk dat ze die ook graag voor thuis wilde aanschaffen. En zo zie je maar dat die laatste dagen van het jaar je blijven verrassen. Nóg maar twee weken. Ook ik tel ze af.