Dat ‘buikgevoel’ van de pré-puber
De twijfel om deze column voort te blijven zetten, wordt wat groter nu de kinderen ouder worden. Oudste dochterlief wordt een tiener – waar blijft de tijd? – en is het dan nog leuk als je moeder je belevenissen opschrijft? Zelf zal de pré-puber geheel passend bij deze fase waarschijnlijk sowieso met ‘nee’ antwoorden, dus echt een goede maatstaf is die mening niet. Afgelopen week liep ze tegen een probleem aan waar vast meer tieners mee te maken krijgen. Prima om voor een column te gebruiken, maar ik denk dat zij er anders over denkt. Ze kwam nogal overstuur uit haar bed op een avond. Ze moest iets aan ons kwijt waar ze erg mee zat. Ik moest direct denken aan dat kleine meisje van nog maar drie dat ze was, toen ze eens een poppetje van de peuterspeelzaal had meegenomen omdat ze die zó mooi vond. Alleen toen ze eenmaal thuis veilig boven met het poppetje aan het spelen was, zat het haar toch niet lekker. Met de letterlijke woorden ‘ik krijg er zo’n raar gevoel van in mijn buik’ biechtte ze alles op aan mij en besloten we samen het poppetje terug te brengen en sorry te zeggen. Ook nu moesten we samen iets rechtzetten. Op school had ze samen met vriendinnen een website gebouwd. Tot zover vooral lof en bewondering, maar de inzet werd overschaduwd door het feit dat er met een mailadres van school een gratis account aangemaakt was en dit mailadres ook nog eens online was gezet. Uiteraard tikte ons kind voortvarend haar eigen gegevens in en die waren nu open en bloot te vinden. Van de opdracht ‘zoek een website van een boekschrijver’ maakte het clubje dames ‘maak een website voor een boekschrijver’ en uiteindelijk ontwierpen ze een website waar lezers vragen konden stellen áán de schrijvers. Tot zover de hoge cijfers voor begrijpend lezen. Maar goed, oudste dochterlief zat er toch wel mee in haar maag maar bedacht ze zich gelukkig: mijn ouders hebben het natuurlijk al weken over die nieuwe websites van hun kranten, dus die kunnen dit. Wonder boven wonder werkte het haastig opgelepelde wachtwoord en konden we inloggen om de website te verwijderen. We konden deze overigens met Google niet eens boven water halen, dus de schade zal beperkt zijn. Oudste dochterlief was opgelucht, maar wilde natuurlijk ook niet de ‘verklikker’ zijn of dat ‘watje’ wat koudwatervrees kreeg. Terwijl je als ouder alleen maar hoopt dat ze je juist blijven vinden en dat dat ‘buikgevoel’ van haar zo blijft werken als het al jaren doet. Ik trok nog maar eens ‘samen kunnen we alles oplossen’ uit de kast. Samen gingen we dus ook – net als al die jaren terug – naar school om dit wel ook eerlijk aan de meester op te biechten. Net als ik kon ook hij er best om lachen, maar laten we hopen dat de dames hier vooral een les uit trekken. Want het zijn nog maar die eerste stappen in die digitale wereld. Na ons gesprekje met de meester liep de pré-puber haar vaste doortastende stappen zo snel mogelijk bij mij vandaan op school. Ergens mompelde ze nog een doei. Dit keer riep ik haar een keertje extra. ‘Goed gedaan meisje’ en ik zag een heel, heel klein glimlachje.
