Avondvierdaagse dag 2

Dag 2 – Blij dat ik zit

Weet je wat het is met zo’n Vierdaagse? De tweede dag wordt je altijd een beetje overmoedig. Die eerste is aftasten en als die dan mooi verloopt, voel je jezelf een halve wandelprofi als je de volgende ochtend wakker wordt. De beentjes voelden goed, dus toen de hond overdag uitgelaten moest worden, zei ik enthousiast: ‘dat doe ik wel even’. Het zonnetje scheen en de frisse lucht voelde weldadig na een ochtend op kantoor, dus ik nam het lange rondje. Geen punt, ik had immers de vorige avond nog vijf kilometer gelopen zonder een centje pijn. Maar op het verste punt van huis, merkte ik al wel dat de benen die vijf kilometer van de dag ervoor nog niet waren vergeten. De voorbereiding voor avond twee bestonden de rest van de dag uit zoveel mogelijk zitten. Ook voor de kinderen gold een ‘speelverbod’, want die tweede avond is nog veel te vroeg om je rijk te rekenen, zoveel wat wel weer duidelijk.

We werkten hetzelfde riedeltje van vroeg eten, rijkelijk in de muggenspray en snoep inpakken af voor we weer richting De Hullen togen. Wat een drukte weer daar! Leuk te zien dat dit evenement wat toch ook jaren niet georganiseerd werd, weer zo populair is. Dit keer geen Inge van Heel Holland Bakt maar de toeter van voorzitter Martijn Knook die ons liet weten dat we weer aan de vijf kilometer konden beginnen. Opnieuw gingen we het Mensingebos in; een kleine teleurstelling voor ons. Met een hond maak je hier sowieso vele meters en dus is dit inmiddels ‘bekend terrein’. Vorig jaar vond ik het maar wat leuk ook eens een andere kant op te gaan en daar verrast te worden met paadjes die ik nog niet kende. Gaat de wandeling ook wat sneller. De kinderen boeide het overigens niet. Die vermaakten zich opperbest. Naast de gebruikelijke ‘mag ik drinken’ en ‘mogen we een snoepje’ heb ik ze amper gehoord. De ‘zijn we er al?’ heeft nog niet geklonken dit jaar. Er is wel een nieuw snoep-tijdsrecord gevestigd. Een vriendinnetje vergat de eerste dag haar snoepjes op te eten, dus die besloot alvast direct naar de start aan het snoepgoed te beginnen en daar konden mijn dames natuurlijk niet bij achterblijven. Met slechts 40 seconden op de klok hadden ze de eerste zoetigheid achter de kiezen. Ik vermoed dat we dit niet gaan verbreken.

Onderweg waren er speciale beweegborden. Leuk initiatief, maar de druk van de stoet blijkt toch als altijd dwingend. Als je eenmaal loopt, dan loop je en even stoppen om kuitspieren te rekken of met de armen te zwaaien is er niet bij. Ik denk dat wij niet de enigen waren die de oefeningen lieten voor wat ze waren. Wat leuk zou zijn, is als iedereen dat ook met de bordjes zou doen. Gisteren viel ons op dat velen de bordjes omdraaiden, van de boom trokken en soms zelfs meenamen. Graag herinner ik deze mensen eraan dat dit evenement dus draait op vrijwilligers die hier zonder enig gewin – behalve plezier – veel tijd in steken. Materialen zoals de pijlen worden door ons gesponsord. Elk jaar steken we een aanzienlijk bedrag in dit fantastische evenement om het mooi neer te zetten. Heb je bijvoorbeeld die sky-dancer al gespot bij de finish? Dat is onze nieuwste aanwinst van dit jaar. Doen we graag, helemaal als we die lachende kids zien die hier even uitblazen na een lange wandeling. Maar goed, die bordjes dus; ze kosten genoeg. Laat ze lekker hangen.

Over naar de wandeling: die ging gewoon lekker. Maar het was wel genoeg. Ergens hadden we het gevoel dat we iets meer dan vijf kilometer voor de kiezen hadden gekregen. Onze voeten en benen vonden het meer dan genoeg. Ik maakte dit keer een voor en na foto en de koppies spreken daarop boekdelen. We hebben de laatste stempel gehaald en ploften thuis lekker samen op de bank. Blij dat we zaten. De voorbereiding voor dag drie bestaat in elk geval niet uit een ruim rondje met de hond, zoveel is zeker.