‘Rijk ben ik er niet van geworden, maar ik voel me wel heel rijk’
RODEN – Openbare Dalton Basisschool Het Valkhof in Roden begon dit schooljaar zonder Juf Hennie Hekkema. En dat is in alle opzichten even wennen. Niet in de laatste plaats voor Hennie zelf. Ze stopte (of beter: moest stoppen) vanwege haar leeftijd aan het einde van het vorig schooljaar, al blijft ze wel betrokken bij de school waaraan ze- zegt ze zelf- heel veel te danken heeft. ‘Rijk ben ik er niet van geworden, maar ik voel me wel heel erg rijk.’
De Fietsjuf. De Belletjesjuf. Of gewoon Juf Hennie. Hennie Hekkema was geliefd. Ze werd juf uit roeping. Ze deed véél meer dan het afdraaien van de verplichte kost en maakte leuke en minder leuke dingen mee. School is wat dat betreft een afspiegeling van de wereld, met vreugde en verdriet. Hennie begon haar loopbaan in het onderwijs in Wieringerwerf. Daarna stond ze aan school in Zuidwolde (bij Bedum) om vervolgens vijftien jaar vast bij Het Valkhof te werken. Bovendien was ze invaljuf en in die hoedanigheid kent ze alle scholen in Roden op haar duimpje. ‘Ik heb met name voor de groepen 2 tot en met 8 gestaan. Nee, een voorkeur voor een bepaalde groep heb ik niet. Als je eigen kinderen klein zijn, dan heb je daar automatisch wat meer affiniteit mee. En zo verschuift dat steeds. Kinderen zijn mondiger tegenwoordig. Dat hoeft trouwens helemaal niet verkeerd te zijn. Zelf heb ik als leerling de tijd van de ‘lijfstraffen’ nog meegemaakt. Dat je een tik met een liniaal kreeg. Wat dat betreft zijn de tijden wel veranderd ja’, zegt Hennie, die in totaal liefst 38 jaar voor een klas stond. ‘Ik heb altijd graag echt iets voor kinderen willen betekenen en ik houd echt van kinderen. Ik heb ze altijd graag (extra) aandacht willen geven. Daar groeien ze namelijk van. Ik heb geprobeerd bij elk kind iets te ontdekken wat ze raakt. Stel je jezelf als juf open op, dan krijg je ook een open kind terug’, zegt Hennie. En zij kan het weten.
Het afscheid was leuk. Maakte indruk. Een afscheid met lach en een traan. ‘Ik ben nu twee dagen ‘overblijfmoeder’ op Het Valkhof’, vertelt Hennie. ‘Gewoon, omdat ik dat leuk vind. Verder pas ik op mijn kleinkinderen en ben ik al gevraagd door tal van vrijwilligersorganisaties. Ik zal daar straks echt een keuze in moeten maken. Anders is m’n agenda straks weer elke dag vol. Oh ja, ik geef ook nog bijles. Help ik kinderen met taal en rekenen. Zo mooi om dan de progressie te zien’, zegt Hennie, die wel eens afweek van het programma. ‘Dat is natuurlijk ook ervaring die je hebt opgebouwd. Ik vind dat een kind zich gelukkig moet voelen op school. Na inspanning, ontspanning. Dat deed ik vaak. Al was het dan maar vijf minuten. Even stoom afblazen. Dat staat in geen enkel boekje, maar was echt mijn methode.’
Hennie is vooral dankbaar. ‘De kinderen, de ouders, de collega’s. Daar zeg ik langs deze weg echt ‘dank je wel’ tegen. Ik ben nooit met tegenzin naar school gegaan. Ik was altijd vroeg. Rond half acht al. Lekker rustig aan de dag beginnen, de boel voorbereiden. De kinderen binnen zien komen. Ik vroeg echt wel wat van de kinderen, hoor. Wat dat betreft ben ik perfectionistisch. Netjes ook. De kinderen hebben daar baat bij. Maar bovenal wilde ik een gezellige sfeer. En ik denk dat me dat best aardig gelukt is.’
Dat laatste bleek toen Juf Hennie donderdag ‘overblijfmoeder’ was. Het ‘Hee Juf Hennie’ klonk continu door de hele school. Kinderen renden naar haar toe. Gaven haar een knuffel of een high-five. Alsof een bekende en populaire zangeres de school bezocht. Eigenlijk doodzonde die leeftijdsgrenzen voor leerkrachten die nog zo goed functioneren en zo geliefd zijn. ‘Diep in m’n hart had ik nog best voor de klas willen staan of in een andere functie in het onderwijs actief willen blijven. Ook het ‘5 gelijke dagen model’ dat op Het Valkhof volgend jaar ingevoerd gaat worden, had ik nog best graag mee willen maken. Het is echter niet anders. Ik koester de mooie herinneringen. En ben dankbaar. Echt heel dankbaar.’
