Noordenvelders - Annie Huizing
RODEN - Wie herinnert het zich niet, op het hoekje van de Raadhuisstraat met het Julianaplein, de schoenenzaak van Huizing. Niet de zaak met de meest hoogmodische schoenen, maar wel de plek waar mensen van heinde en ver naar toe kwamen voor het meer speciale schoeisel. Achttien jaar geleden stopte het echtpaar Huizing, maar kan Annie Huizing nog met passie vertellen over die mooie periode.
Samen met haar man, die op en top schoenmaker was, was ze 33 jaar in de winkel te vinden. ‘Ik heb er m’n hele ziel en zaligheid ingelegd’ vertelt Annie, ‘en dat terwijl ik van het vak eigenlijk helemaal geen verstand had.’ Ze leerde het zichzelf aan door goed op te letten en te luisteren. Wel was ze al gewend om met klanten om te gaan, dat had ze geleerd in de periode daarvoor, toen ze bij een bank werkte.
De geboren Friezin kwam naar Roden voor de liefde. Ze had Arie, geboren op de plek waar ze de zaak hadden, leren kennen op de wintersport in Oostenrijk. Daar waar ze hun hele verdere leven samen elk jaar weer hun vakantie doorbrachten. ‘Want als we daar het dorpje binnenreden, kwamen we altijd weer een beetje thuis.’
Samen bouwden ze in Roden aan een zaak waar dus vooral mensen met probleemvoeten of speciale wensen kwamen. ‘Hard werken, maar een hele mooie tijd’, aldus Annie. Arie had niet zoveel met de verkoop. Annie daarentegen genoot ervan om mensen van goede schoenen te voorzien. ‘Dat klanten één keer komen is niet het probleem, maar dat ze terugkomen.’ Daar deed ze het voor, tevreden klanten. Ook voelde ze zich vaak maatschappelijk werkster. ‘Soms had ik binnen 5 minuten een heel levensverhaal gehoord’, lacht Annie.
Terwijl haar man, hij was toen 70, nog niet wilde stoppen, vond Annie het welletjes. ‘Je moet toch een keer stoppen.’ Híj had er moeite mee en droomde de eerste tijd alleen maar over schoenreparaties. Zíj had er helemaal geen problemen mee. ‘We hebben ons daarna goed vermaakt hoor.’ Ze fietsten altijd al veel, maar zijn toen nog meer gaan fietsen. Klanten dachten zelfs dat ze een wereldreis gingen maken, maar dat was niet aan hen besteed. Het doel werd 10.000 kilometer op de fiets. Het werd ruimschoots gehaald in het eerste jaar nadat ze gestopt waren.
Hoewel Annie inmiddels 10 jaar alleen is, vermaakt Annie zich nog altijd prima. ‘Sterker nog, ik verveel me nooit. Naast mijn fietsrondjes heb ik ook dagelijks twee kranten te lezen en ligt er altijd nog andere lectuur te wachten.’ Helaas heeft de gewone fiets wel plaats moeten maken voor een driewielfiets. Het is het gevolg van een eenzijdig fietsongeluk, bijna 6,5 jaar geleden waar ze nog altijd naweeën van ondervindt. Ze stapte wel weer op de gewone fiets maar merkte dat ze angstig werd. Ze probeerde een driewielfiets uit en besloot er eentje aan te schaffen. ‘Een e-bike, eigenlijk tegen mijn principes, maar toch gemakkelijk als ik een heuveltje op moet.’
Fietsen met een plan, namelijk het bezoeken van een antiekboertje of een galerie, dat is wat ze ook graag doet. Kunst is namelijk een echte passie van Annie. In haar huis zien we daar het een en ander van terug. Gelukkig is ze met de verzameling van glas en dan in het bijzonder de oranje vaasjes die bij speciale gelegenheden van het Koninklijk Huis gelimiteerd worden uitgegeven. Maar ook met andere kunst, zoals de schilderijen van Van Dulmen Krumpelman. ‘Jammer dat steeds meer antiekboertjes zijn opgedoekt. Aan de andere kant, m’n huis is inmiddels ook aardig vol, lacht ze.
De Noordenveldse, ze woont inmiddels 51 jaar met plezier in Roden, heeft wel wat kritiek op de gemeente. Ze vindt dat er te weinig gebeurt op vooral het vlak van huizen bouwen. ‘Vooral voor de jeugd is het lastig een betaalbaar huisje te vinden.’ Ze hoopt vurig op meer schot hierin. ‘Wel is het hier prachtig wonen in de mooie natuur en heeft het een gunstige ligging ten opzichte van de stad. En we hebben hier bijna alles.’ Bijna alles, want voor haar ‘speciale’ schoenen moet ze nu, door het verdwijnen van weer een schoenenzaak, helaas enkele dorpjes verder. Op internet bestellen dat is iets wat Annie namelijk nooit zal doen.
Het is tijd om afscheid te nemen van deze nog altijd actieve dame, want het zonnetje begint te schijnen. De fiets lonkt en ze vindt dat ze in de benen moet blijven. ‘Het maakt mij niet uit, wind of kou, op de fiets met de wind door m’n haren en m’n hoofd leegmaken. Heerlijk!’
