Zij een jaartje erbij; wij wat grijzen haren
De kleine dames worden maar groter en groter. Deze week worden ze alweer acht jaar oud en dus mag ik ze eigenlijk niet meer klein noemen. Bovendien tikken ze de 1.40 meter aan en dus kunnen we ook op dat front niet meer van klein spreken. Nou had ik me voorgenomen ze dit keer voor hun verjaardag een nieuwe fiets te geven. De 22 inch waarop ze nog fietsen leek toen ik dit plan vatte nog wel schappelijk, maar inmiddels is het een treurig gezicht. Maar dan volgt de uitdaging: wat voor fiets hebben ze nodig? Gaan we voor één of twee maten groter? Met een blik op de prijzen leek twee maten ons een strak plan, maar na het raadplegen van allerlei tabellen wisten we het niet zo zeker meer. Ik heb daarbij ook nog eens één afwijking: ik vind dat een verjaardagscadeau wel een verrassing mag zijn. Dus ze wisten dat het een fiets werd, maar welke; dat moest nog even afwachten zijn. Ik kan me nog levendig herinneren hoe zo’n fiets dan vroeger onder een laken op me stond te wachten op mijn verjaardag, dus dat leek me ook voor mijn eigen dames een mooi plan. Voorzichtig polste ik naar favoriete kleuren. De wensen gingen van wit en zwart, naar een volgende dag lichtgroen en paars en weer een volgende dag was het toch donkergroen en grijs. En tja, dan is het vinden van twee geschikte fietsen toch een hele grote uitdaging. Manlief en ik waren niet voor één gat te vangen. Wij namen oudste dochterlief als model en keurmeester mee en reden in de spaarzame uurtjes dat wij de jongste monsters even kwijt waren, heel wat fietsenwinkels af. Het bleek een onmogelijke opgave, want er was nogal wat om rekening mee te houden. Naast de keuzestress over de kleuren, is één van beide dames geen held en kan die écht niet op een maatje te groot, bovendien heb ik een aversie tegen de opoefietsen die ik wel ooit voor oudste dochterlief aanschafte en waar ik elke keer als ik haar zie zwoegen op dat lange fietspad naar ons dorp, spijt van heb. Tel alles maar bij elkaar op en u kunt wel raden: die verrassing lieten we los. Met het hele spul togen we naar de fietsenwinkel waar wonder boven wonder twee perfecte fietsen, totaal verschillende kleurtjes en modelletjes, wel op óns leken te wachten. Eentje lichtgroen, de ander paars; wíj waren om. Onze onzekere dame echter, bleef maar aarzelen. Ze fietste over de parkeerplaats en nog eens en nog eens. Dan maar eens op fiets van haar tweelingzus en nog weer eens op die voor haar. Uiteindelijk kreeg de fietsenmaker een ingeving en wist het zadel nog nét drie centimeter lager te krijgen. Na uiteindelijk een half uur rondjes fietsen over het parkeerterrein kwam er dan toch een lach op haar gezicht en konden wij meer dan opgelucht ademhalen. Zij een jaartje erbij, wij een paar grijze haren. Nu is er nog maar één ultiem doel deze week natuurlijk: op pad met die tweewielers. Misschien kunnen ze ook wat zonneschijn en droog weer cadeau krijgen?
