Joke Bierhof kijkt met warme gevoelens terug op het afscheid van haar echtgenoot

Vorig jaar januari overleed de man van Joke Bierhof uit Peize na een kort ziekbed. Hij woonde bijna zes jaar in woonzorglocatie De Dilgt in Haren. Thuis wonen ging niet meer. Joke’s man kreeg dementie. Het was middenin de coronatijd toen hij overleed. Binnen een paar uren moest hij daar weg. Een hectische situatie waarin er snel een hoop geregeld moest worden. Een ding wist Joke zeker: haar man wordt niet opgebaard in een crematorium. Te kil, te klinisch. Thuis zag ze dat ook niet zitten. Haar man was daar al zes jaar niet meer geweest. En nog iets. Met mannen in zwarte of grijze pakken heeft ze niets. Dat had ze al eens meegemaakt bij een uitvaart. Al vaker had ze het Afscheidshuis in de krant zien staan. Haar zoon besloot te bellen. Hij kreeg Janneke van GJ Uitvaartverzorging aan de lijn. Ze zou net een dienst in. ‘Ik begreep de urgentie’, begint Janneke. ‘Het belangrijkste was dat er snel een kist kwam. Telefonisch taste ik de wensen af. Zijn er kleinkinderen? Is een kist die je kunt beschilderen iets? Het werd een mooie ecokist. Ik belde ons verzorgingsteam, regelde vervoer en ging de dienst in.’

Joke kijkt met warme gevoelens terug op het afscheid. ‘Alles werd voor ons geregeld. Mijn man overleed om vier uur, ik geloof dat hij hier om zeven uur al was. Mijn zoons en vier kleinkinderen wonen in het westen van het land, samen hebben we veel tijd doorgebracht in het Afscheidshuis. Dat was heel bijzonder. We waren voor het eerst weer compleet hier en mijn man was erbij. Hij lag opgebaard in het kamertje achter de huiskamer. De kleinkinderen konden zo even naar ‘opa met de baard’ lopen. We hebben het echt als gezin kunnen afsluiten. Hij verdiende een mooi afscheid. Hij is altijd een goede opa en vader geweest.’

Janneke schiet in de lach. ‘Overal in het hele huis lagen stiften, verf en papier. De deksel van de kist stond midden in de kamer. De kinderen zaten gezellig aan de tafel te tekenen. En je zoons zaten hier op laptops muziek uit te zoeken en speelden wat af over de boxen. Ik heb zelden zo’n warm gezin gezien.’ Joke: We werden creatief door de vrijheid van het huis. Mijn zoon schilderde de Mont Ventoux aan de binnenkant van de deksel. Met zonnebloemen, boeken, mijn man was uitgever, en een glaasje wijn erbij. De bergen in de Provence, daar hebben we warme herinneringen aan. Al schilderend kwamen de mooiste verhalen op tafel.’

Afscheid nemen is niet alleen de dag van de uitvaart, zegt Janneke. ‘Afscheid nemen is het hele proces dat eraan voorafgaat. Door de huiselijke en open sfeer is het ook niet eng. De kinderen gingen er heel gewoon mee om. Vaak zie je dat mensen kinderen willen beschermen door ze erbij weg te houden. Maar als je ze er juist bij betrekt, zie je dat ze juist heel relaxed zijn.’

Joke vond het fijn om in intieme setting tijd door te brengen met haar familie. ‘Alles kon hier. We hebben geluncht, geborreld en veel besproken. De hele uitvaart hebben we in het Afscheidshuis geregeld. Zelf heb ik bijna niets hoeven doen. Ik geloof dat ik alleen de kaarten geschreven heb. Janneke regelde alles. Ook ging ze iedere ochtend, voordat wij kwamen, eerst even kijken bij mijn man. Ze wilde dat hij er goed bij lag, zeker ook in het belang van de kleinkinderen. Hij is tenslotte wel zes jaar ziek geweest. Dat vond ik fijn. Wat ook prettig was, dat ik ’s avonds terugkwam in een opgeruimd huis. Ik had ruimte en tijd voor mijn eigen gevoelens en gedachten. Het contact met Janneke was warm en plezierig. Dat dit in je eigen dorp kan is fantastisch. Mijn zoon zei nog: zoiets moeten ze in Amsterdam hebben. Het klinkt gek misschien, maar ik heb het mensen aangeraden.’

Iedere woensdagochtend tussen half 10 en half 12 is het Afscheidshuis open voor mensen die een kopje koffie willen drinken, een verhaal willen delen of iets willen bespreken.