Kerst vier je samen: ‘Ik vind het belangrijk me verbonden te voelen’

RODEN/FOXWOLDE – Tamar Tanasale is zangeres en theatermaakster. Ze is ook moeder, dochter en zus. Ook bleek ze een verdienstelijk model en gezegend met genoeg geduld om in alle rust de visagiste haar werk te laten doen. Tamar is dit jaar dé Kerstengel van de Krant. Familie is het thema en familie is ronduit belangrijk voor haar. Geen wonder dus dat zij niet alleen dit verhaal bepaalt; ook haar vader Louis en broer Joost schoven aan. ‘Ik vind het belangrijk me verbonden te voelen. Dat gevoel te hebben dat je altijd ergens op terug kunt vallen en dat je je niet alleen voelt’. Kerst vier je samen. En hopelijk is dat voor zoveel mogelijk mensen met familie.

Dat familie een ruim begrip is, merken we direct al bij visagiste Marina Bouwman-van Vliet. Zij werd geadopteerd uit Indonesië en voelde nooit de behoefte te zoeken naar haar biologische familie. Ze voelde simpelweg genoeg warmte en liefde van haar adoptie-ouders. Nu beiden overleden zijn, is ze maar wat blij dat haar eigen familie groot en gezellig is. Kerst viert zij met haar vijf kinderen in de leeftijd van 3,5 tot 20 en ‘zelfs al met een schoonzoon’, zoals ze lachend toevoegt. Veelzeggend is de klaagzang van jongste Marcyano die zich tussendoor meldt met een ‘ik wil bij jou zijn.’

Het is vrijdagochtend 8.40 uur als ons gevolg de salon van Marina binnen valt. Omdat het koud is, wachten we de vijf minuten die we te vroeg zijn liever niet buiten en walsen maar gewoon naar binnen. Terwijl Marina zich gauw klaar maakt, krijgen de ogen goed de kost. De salon is om door een ringetje te halen. Prominent aanwezig is de prachtige bruidsjurk van Marina die dit jaar met haar grote liefde in het huwelijk trad. Het jaar 2023 was er eentje van hoge pieken, maar kende ook dalen door het verlies van dierbaren. Familie was ook hoe dan ook het thema wat haar jaar bepaalde.

Voorzien van koffie en het nodige lekkers, ontvouwt Marina haar plannen: een smokey-eye effect, een klein glittertje en de lippen niet te veel aandacht trekkend, zodat de ogen gaan spreken. ‘De dingen die mooi zijn, nog mooier maken, dat is wat ik belangrijk vind. Ik wil wel dichtbij jou blijven’, aldus deze kordate dame op haar glitterlaarsjes. Marina startte haar salon in 2016, maar toen ze in 2019 door het overlijden van een goede vriend met haar neus op de feiten werd gedrukt, besloot ze de baan die ze ernaast had los te laten en volledig voor haar eigen Soleya te gaan. De nagels zijn haar core business, waarbij ze werkt met Bio Sculpture en inzet op het gezond houden van nagels of herstellen van nagels tot deze weer gezond en sterk zijn. Ze doet ook wimper lifting, bruids make-up en geeft workshops.

Wonderlijk genoeg blijken Tamar en Marina elkaar te kennen. De kinderen zaten jaren bij elkaar op school. Tamar woonde jarenlang in Roden, maar samen met haar jeugdliefde en hun vier kinderen in de leeftijd van 12, 10, 8 en 5 woont ze nu in Tolbert. Nadat hun relatie eindigde zocht het gezin een nieuwe vorm van samenzijn waarbij ze nog altijd samen in één huis wonen. Die verbinding die Tamar al benoemde is belangrijk en geeft ze ook haar kinderen mee. Haar vader wonende in Foxwolde is een soort van basis, waar ze vaak te vinden is. Als opa speelt hij een actieve rol in het leven van haar kinderen. Ook bij de kinderen van haar broer Joost is dat het geval en ook Joost zelf zoekt zijn vader graag en vaak op. De band tussen Tamar en Joost is ronduit sterk. Verbonden zijn ze niet alleen als broer en zus, maar ook in de Molukse genen die hun opa meenam naar Nederland toen hij en zijn gezin halsoverkop moesten vertrekken uit Nieuw-Guinea in de jaren zestig. Tamar en Joost maakten hierover samen een podcast, genaamd de Podkas van mijn Opa, aangezien de plek van opname de oude kas in de tuin van hun vader is. Is het cirkeltje weer rond.

Terug naar de salon waar Marina een dik uur bezig is tot ze tevreden de kwasten neerlegt en Tamar blij en verbaasd het eindresultaat kan zien. ‘En dit vind ik nou zo mooi aan het werk, dat mensen altijd weer blij naar huis gaan.’

In Foxwolde wacht ondertussen fotograaf Alfred Oosterman bij de kas. Net als andere jaren verleent hij graag zijn medewerking aan deze Kerstengel-shoot van de Krant. Dit jaar was zijn wens om niet te gestileerd aan de slag te gaan, het liefst ging hij de Onlanden in ofzo. Deze oude en verweerde kas, compleet met gehaakte gordijnen en een tafel die nog van opa en oma is geweest, voldoet heel goed. Met fantastisch licht, maar wel in de waterkou, blijkt Tamar een fijn model. Aanwijzingen volgt ze zonder problemen op en hoewel het dus fris is, geeft ze geen krimp in haar feestelijke blouse. Een familieportret met ook vader Louis en broer Joost erbij kan natuurlijk niet ontbreken en die verbondenheid straalt er dan vanaf. Deze plek is duidelijk eentje waar dit trio op zijn gemak is, elkaars gezelschap een natuurlijk samenzijn.

Eenmaal binnen met de kou nog aanwezig in het lijf, rijst de vraag waarom broer en zus juist deze oude en tochtige kas uitkozen voor het maken van hun podcast. ‘Het is juist een hele logische plek’, vindt Tamar. ‘Want hier zijn hele mooie dingen gebeurd. Zelf ging ik hier toen ik zwanger was van de jongste elke week schrijven en ook Joost werkte hier aan zijn boek. Het is juist een hele logische plek, want er is geen wifi en geen afleiding. Je zit hier echt alleen met je gedachten en het papier.’ Bovendien is het dichtbij vader Louis waar beiden graag zijn. ‘Ik vind het belangrijk me verbonden te voelen’, aldus Tamar. ‘Het is fijn altijd terug te kunnen vallen en je niet alleen te voelen.’ Zo koos ze ook bewust voor Roden toen ze de stad Groningen achter zich liet. ‘Opa is hier gekomen, het is fijn dat het verhaaltje verder gaat. Mijn moeder ligt hier begraven; als het dan toch een dorp moest worden, dan dit dorp waar ik me omringd voel door familie.’

Broer Joost vestigde zich in Eelde. Maar ook hij is dus veel bij zijn vader waar hij werkt aan een boek over de wortels van deze familie. Het verhaal van hun opa die als telegrafist werkte op het eilandje Babar, onderdeel van de Molukken, tijdens de Tweede Wereldoorlog en in de jaren zestig gedwongen met zijn gezin naar Nederland moest vertrekken vanaf Nieuw-Guinea, is wat hij in kaart brengt. Dit staat ook centraal in de podcast die Joost en Tamar samen maken, want Moluks zijn, wat is dat eigenlijk en wat nam opa hiervan mee naar Nederland? ‘Omdat opa telegrafist was, heeft hij heel veel geschreven in die periode van de oorlog en de jaren daarna. Wonderlijk genoeg is dat allemaal bewaard gebleven.’ Opa nam na de Tweede Wereldoorlog een belangrijke rol in in de Molukse gemeenschap op Nieuw Guinea. Het is in de jaren vijftig en zestig en waar Indonesië al onafhankelijk is, is Nieuw Guinea nog altijd een kolonie van Nederland. Dit leverde strijd op tussen Nederland en Indonesië en toen Nieuw Guinea werd overgedragen aan Indonesië werd de Molukse gemeenschap waar ook opa Tanasale en zijn gezin deel van uitmaakten, gezien als pro-Nederlands. Als ‘evacués’ - ‘zo werd dat genoemd’, vertelt Louis, ‘maar we waren natuurlijk gewoon vluchtelingen’ - werd het gezin naar Nederland gehaald. Daar woonden ze anderhalf jaar in een kazerne in Wezep voor opa kon kiezen tussen Amsterdam en Roden en dus naar het noorden toog.

Wonderlijk genoeg ziet vader Louis de overgang niet per se als een cultuurschok. ‘We spraken de taal al wel wat, dus we konden ons makkelijk aanpassen.’ Hij had naar eigen zeggen ook weinig interesse om zijn Molukse kant te onderzoeken. ‘Wij zijn eigenlijk ook niet echt Moluks opgevoed. Pas door Joost kreeg ik ook belangstelling naar mijn wortels. Joost weet veel meer over mijn vader dan ik.’ Juist het feit dat er weinig ruimte voor de Molukse genen was, zette Joost aan om in zijn familiegeschiedenis te duiken. ‘Dit is toch onderdeel van onze identiteit. Ik zag mezelf als een Nederlands iemand met toevallig donkere familie en een Molukse achternaam, maar het is wel meer dan dat.’

Inmiddels is Joost ver gevorderd met zijn boek. In maart staat er een reis gepland om naar de Molukken te gaan en dezelfde weg af te leggen die zijn opa ook deed. Hij zal starten in Ambon waar opa opgroeide en gaat van daar naar Babar waar opa in de oorlog gestationeerd was. Dit is een klein eilandje ongeveer 500 kilometer van de dichtstbijzijnde bewoonde wereld en waar hij alleen per vrachtschip kan komen. Daarna wordt ook Nieuw-Guinea nog aangedaan. Joost is naar eigen zeggen veranderd door zijn zoektocht. ‘Je wordt meer de persoon die je bent. Het klopt veel meer.’

Of de familieband veranderd is, dat betwijfelt dit gezelschap. ‘Die was al heel sterk. Maar het familiegevoel is wel versterkt’, vindt Tamar. ‘Door dat Joost dit heeft uitgediept is het gevoel van verbinding helderder. Wij voelen ons verhaal nu. Daar is ruimte voor.’ Ook haar liedjes blijken geïnspireerd door het thema familie. Zo is er het breekbare ‘ik weet niet wat de tantes zingen’ waarin ze letterlijk aanstipt hoe een cultuurkloof aanvoelt. Zingen is overigens een duidelijk onderdeel in het leven van de Tanasales. ‘Het is een taal die we spreken. We zingen voor het eten, voor het slapen gaan en op feestjes. We kunnen hierin expressiever zijn; emoties zijn makkelijker te verwerken in de klanken.’

Ook in de podcast wordt gezongen. De liedjes van Tamar zijn een rode draad tussen de gesprekken van broer en zus door. Aan het einde van iedere aflevering stellen ze ook een vraag aan Louis. Familie is alles, ook hierin. ‘We kunnen er wel over kletsen, zei Joost’, vertelt Tamar over het ontstaan van de podcast. ‘Er zitten veel verhalen in de geschiedenis van opa die we hedendaags kunnen maken. En als we er toch samen over praten, kunnen we dit net zo goed opnemen. Maar ik vroeg me wel af’, vervolgt Tamar, ‘wat dan mijn aandeel zou zijn. Tot Joost mijn liedjes erbij pakte: bij het verhaal van opa hoor ik dit liedje in gedachten. En eigenlijk hebben de liedjes nu een nieuwe betekenis gekregen door het verhaal van mijn opa.’ Verder kenmerkt de nodige humor en zelfspot de afleveringen. ‘Het zijn zware thema’s, maar dit past ook bij Molukkers: gezelligheid en lachen’, aldus Joost.

De podcast reeks is bijna klaar en al grotendeels te beluisteren via Spotify. Op 10 februari van volgend jaar gaan Joost en Tamar nog live in de Scheepstra Kabinet in Roden. Het boek van Joost is ook in de afrondende fase en zijn reis in maart zal echt het slotstuk zijn. Maar eerst staan nu de Kerstdagen voor de deur. ‘Of wij die nu anders vieren?’, vraagt Joost zich af. ‘Nou, veel relaxter denk ik’, valt Tamar hem bij. ‘Ik heb het idee dat Nederlanders veel meer ‘opzitten’. Wij gaan gezellig liedjes maken, de kinderen gaan lekker spelen. Eigenlijk is het niet heel anders dan als we gewoon samenzijn. Alleen staat er nu een Kerstboom in de kamer en trek ik misschien weer mijn glitterblouse aan.’

Met dank aan: Tamar, Joost en Louis Tanasale, Soleya Nails & Beauty: Marina Bouwman-van Vliet en Alfred Oosterman Fotografie, vakman als het gaat om goed beeld. Copyright foto’s Alfred Oosterman en Erik Veenstra (Media Totaal Noord).